Zinloosheid

De herfst is niet mijn meest vrolijke periode. Alles lijkt donker en zwaar. En als ik naar buiten kijk, is het dat ook. Net als buiten is er binnen ook minder licht. Donkere gevoelens die normaal overschaduwd worden door het licht zijn meer aanwezig, op de voorgrond. Ze laten zich niet zo makkelijk weg drukken.

Een gevoel van zinloosheid overvalt me. En het is net alsof ik in twee werelden leef. De wereld van de realiteit en de wereld van dromen. In de wereld van de realiteit moet ik hard werken. Ik heb geld nodig om rekeningen te betalen. En daardoor ben ik verbonden aan het lot van een hardwerkende burger. Zo iemand die ‘het geluk’ verdient, want ze werkt er zo hard voor. In die wereld van de realiteit ben ik alleen maar bezig met mijn werk zo goed mogelijk te doen. Met dienstbaar zijn, als in klaar staan voor mijn klanten. Zij zijn tenslotte degene die ervoor zorgen dat ik de rekeningen kan betalen. In deze wereld lijkt het alsof er nooit genoeg is. Alsof er altijd hard moet worden gewerkt. Maar waarom? We hebben alles toch al? Wat moet er dan nog meer bij? Niets, maar het rad blijft draaien. Want als het rad stil staat, gebeurt er niets.

Die andere wereld is de wereld van dromen, waarin alles mogelijk is. Waarin elke dag een blanco vel is. Waarin je mag filosoferen over het leven. Waarin ik mag schrijven wat ik denk. Een wereld waarin ik een stem heb. Een stem die mag klinken, een stem die zich mag laten horen. Een wereld waarin ik een plek heb, zonder hard te hoeven werken. Zonder te hoeven presteren. Gewoon omdat dit mijn plek is. Een wereld waarin ik nergens heen hoef. Een wereld die misschien alleen van binnen bestaat. Is dit een naïeve wereld? Zit het leven zo niet in elkaar?

Stel je voor dat er geen twee werelden zijn, dat het een wereld is. Dat het één het ander niet uitsluit. Dat ik hard mag werken om de rekeningen te betalen en dat ik mijn plek in mag nemen. Hoe doe ik dat dan?  Hoe kan iets ‘en-en’ worden als het zo ‘of-of’ lijkt?