28 maart 2017 – 12.20 uur
Ik heb de hele dag een zenuwachtig gevoel. Dat heb ik eigenlijk altijd. Is het stress? Zijn het opgekropte emoties? In het weekend is het er zelden. Dan ‘moet’ ik niets. Nu moet ik wel van alles. Ik moet gaan hardlopen. Ik wil het ook. Ik wil naar buiten, in de bossen zijn. Maar het is ook fijner om hier binnen te blijven. Eigenlijk heb ik altijd moeite om naar buiten te gaan. Hier binnen ben ik veilig. Buiten ben ik zichtbaar voor anderen. Dat vind ik niet altijd fijn. Dan ‘moet’ ik me op een bepaalde manier gedragen. Maar dat hoeft helemaal niet. Ik mag me gedragen zoals ik wil. Ik mag gaan hardlopen, maar ik mag ook wandelen of fietsen of wat dan ook. Ik mag zelfs in mijn pyjama naar buiten. Ik hoef me niets aan te trekken van anderen. Ik hoef niet te bedenken wat zij denken. Ik hoef er niet op een bepaalde manier uit te zien. Ik hoef mijn buik niet in te houden. Ik hoef niets te zeggen als ik daar geen zin in heb. Ik hoef geen contact te maken. Ik verschuil me liever in mijn huis en in mijn innerlijk. Ik ben zenuwachtig omdat ik naar buiten treed. Ik laat een deel van mezelf zien dat ik lang verborgen heb gehouden. Ik ben bang om bekritiseerd te worden, om beoordeeld te worden. En dat word ik ongetwijfeld. Maar het gaat niet over mij. Het gaat over degene die oordeelt. Over diegene die bekritiseert. Wat over mij gaat is hetgeen ik erbij voel en denk. Dat is mijn stuk. Daar mag ik verantwoordelijkheid overnemen. Wat je ook over een boom zegt, het blijft dezelfde boom. De boom verandert helemaal niets. Nog niet een klein beetje. Ik verander in essentie ook niet. Alleen mijn gedachten en mijn gevoelens veranderen door wat anderen zeggen. In essentie ben ik hetzelfde, onveranderlijk voor meningen van anderen. Ik hoef er niet voor weg te lopen. Ik mag het ondergaan. Ik mag naar buiten gaan. Mensen mogen iets van me vinden. Ze mogen iets tegen me zeggen. Ze mogen mij aankijken. Ik ben veilig in mezelf. In mijn onveranderlijke kern. Daar ben ik altijd veilig. En dat weet ik best.
Kwalisite