Zen zonder mindfulnesscursus

Ik dacht dat ik aan yoga moest doen om meer innerlijke rust te ervaren. Om te accepteren wie ik ben. Om energie te voelen stromen. Ook dacht ik dat ik een minfulnesscursus nodig had en er zelfs een moest gaan geven. Want mindfulness ging toch over in het hier en nu zijn? Over gedachten als wolkjes voorbij laten komen. Ook de negatieve. Ja, dat kon ik wel gebruiken.

En toen ik uitgeblust een rondje ging fietsen met mijn kinderen. Als wanhoopsdaad. We hadden net een opruimochtend gehad. Daarna gingen we wat winkels af. Er moest nog wat gekocht worden. Gelukkig zijn er geen etalagepoppen als dominee omgevallen. Maar het scheelde weinig. Oplossing? Ik met twee kinderen overlopend van de energie thuis afgezet. Dan maar een rondje fietsen. Na wat onenigheid over het te fietsen rondje. Besloten ze allebei dat ze helemaal niet meer wilde. Mijn kookpunt was bijna bereikt. Ik moest mezelf gaan luchten. Dus ik zet ze in de bakfiets en vertrek.

Na een paar minuten ijzig koude wind in mijn gezicht, daalt de temperatuur aanzienlijk. Ik voel de frustratie van me afwaaien. Dan zien we een wei met schapen. De zon staat laag en de vacht van de schapen licht mooi op. We staan stil en kijken ernaar. We horen alleen het gegraas van de schapen. Iedereen is stil en we luisteren.

Ik zeg dat het ook helemaal geen goed idee was om te gaan winkelen. Dat het kijken naar de schapen veel leuker is. We fietsen verder. Als we thuiskomen zijn we heerlijk uitgewaaid. We zetten de televisie aan en kijken met z’n drieën naar Buurman en Buurman met een bakje chips op schoot. Even wil ik met een boek in de keuken gaan zitten en als ik aanstalten maak om op te staan, zegt Paco; ‘Mama, blijf je bij ons zitten?’

Daar kan geen mindfulnesscursus tegen op. En daar bedoel ik mee dat je ontspanning kan zoeken in het dagelijks leven. Dat het niet een moment in de week is dat je een yogales volgt. Het is zaak om zentijd in te bedden in het dagelijks leven. Niet op speciale dagen. Niet alleen op vakantie. Niet alleen in het weekend. Elke dag. Steeds opnieuw weer. Het is geen luxe. Het is pure noodzaak.