Vandaag is het World Preeclampsia Day, georganiseerd om aandacht te vragen voor de symptomen en gevolgen van hellp en pre-eclampsie tijdens de zwangerschap. En het brengt mij weer even naar de periode nu bijna 6 jaar geleden. Ik deel graag een stukje uit mijn boek hierover.
Die nacht kan ik niet slapen. Ik ben misselijk, ik voel me niet
lekker en heb een enorme hoofdpijn. Ik denk aan de symptomen
van hellp. Ik maak Mark wakker.
‘Wat is er?’
‘Ik voel me niet goed. Ik heb hoofdpijn.’
‘Dan gaan we nu meteen naar het ziekenhuis.’
‘Nee, joh. Zo erg is het nu ook weer niet.’
‘Waarom ben jij altijd zo eigenwijs? Het gaat wel om je gezondheid
en dat van ons kind.’
‘Ja, dat weet ik ook wel. Als het echt ernstig zou zijn, dan
weet ik dat toch zeker zelf het beste. Ik ga nu slapen en morgen
naar de huisarts. Want die verloskundige zegt toch dat het
erbij hoort.’
‘Goed, maar maak mij wakker als het erger wordt. Afgesproken?’
‘Ja, ja.’
De hele nacht blijf ik wakker. Zelfs in het donker doen mijn
ogen pijn. Het voortdurende gebonk in mijn hoofd houdt me
uit mijn slaap. Ik leg mijn handen op mijn buik en voel hoe het
kleintje zachtjes tegen mijn hand schopt. Het stelt me gerust.
Het krijgen van hellp heeft me uiteindelijk ook veel gebracht. Het heeft me gedwongen naar binnen te gaan. Te onderzoeken wat mijn diepste verlangens zijn en pijn uit het verleden toe te laten. Het hele verhaal lees je in mijn boek: Moederwond.
Kwalisite