Er zat altijd een ding voor mij tussen werk en privé. Als ik thuis was, kon ik mijn werk niet uitschakelen. En als ik op mijn werk was, kon ik mijn thuis niet uitschakelen. Helemaal toen ik moeder werd. Ik vond het altijd lastig om een werkpersoon en een privépersoon te zijn.
Eerst zocht ik de oplossing in de balans tussen de werkpersoon en een privépersoon. Dat lukte me tot een bepaalde hoogte, maar nooit helemaal. Ik had en heb ambitie. Dus ik wilde en ondernemer zijn en moeder. Genieten van allebei. Ik heb daar lang mee geworsteld. Het moest in balans zijn van mezelf. En er ontstond kortsluiting. Ik kreeg die balans niet voor elkaar. Het werkte altijd een tijdje en dan werkte het niet meer. En dan zocht ik weer naar het nieuwe.
Op een bepaald moment heb ik besloten dat ik geen werkpersoon en geen privépersoon wil zijn. Ik wil gewoon een persoon zijn. Ik ben al mijn rollen. Ik ben niet dan de ondernemer en dan de moeder en dan de partner en dan…Ik kan en wil het niet uitzetten.
Als ik inspiratie krijg om een blog te schrijven, wil ik die meteen schrijven. Als ik een podcast wil opnemen, wil ik dat meteen kunnen doen. Dan wil ik dat niet parkeren tot maandagochtend half 9. Dan is de inspiratie en het moment weg. Ik word er blij van op deze manier. Het past bij mij op deze manier. Ik wil mijn inspiratie niet dwingen in bepaalde blokken. En als ik mezelf toegeef aan deze flarden van inspiratie dan zit ik lekker in mijn vel.
Toen ik mezelf niet meer als twee personen zag, was er ook geen werk en privé balans meer nodig. Ik had geen weegschaal meer nodig. Ik ben een persoon. Een hele cirkel, compleet.
Kwalisite