Hallo, leuk dat je mijn allereerste dagboekblog leest….
Ik loop al een tijdje rond met het idee om mijn blog een andere insteek te geven. Nu ik actiever ben op Insta stories merk ik dat ik het leuk vind om te delen over dagelijkse dingen. Daar zat altijd nog een lading op: ‘wie zit daar nu op te wachten’ en ‘zo bijzonder is jouw leven niet’ en ‘denk je nu echt dat jij interessant bent’ En nog heel veel meer stemmetjes.
Ik heb al langer geleden besloten om de weg van plezier te bewandelen. En te luisteren naar de ingevingen van mijn intuïtie. Deze week pakte ik het fotograferen weer op. Gewoon omdat ik zoveel moois om me heen zie. En ik wil dat laten zien. En toen kwam ook het dagboekblog idee weer naar boven. Maar ik wilde niet alleen dagboekverslagen schrijven. Ik wil ook kennis delen; praktische tips en adviezen. Dat maakt me ook blij. En ik heb zoveel te delen dat ik soms niet eens weet waar te beginnen. Dus besloot ik vandaag om het allebei te doen. Een dagboek online en artikelen met tips. Waarom kiezen als het allebei kan?
Gisteren had ik een fijne werkdag. In de ochtend ben ik bezig geweest met een Facebookadvertentie voor mijn challenge die vrijdag begint. En die werd telkens afgekeurd. Volgens mij omdat ik het woord Instagram had gebruikt. Dus blijven proberen, uiteindelijk is het gelukt. Dit keer kon ik er rustig onder blijven. Weet je, dan doen ik die challenge maar voor 10 mensen of zo. Ook goed. Daarna heb ik een e-mailcampagne klaar gezet voor een klant. En nog wat teksten voor de website geschreven. Lekker bezig geweest. Om 14 uur had ik online een afspraak staan, dus voor die tijd ben ik even naar buiten gegaan.
Ik vind het altijd heerlijk even de frisse lucht in te gaan. En eerlijk gezegd, kostte me dat best wat moeite. Er waren zelfs tijden dat ik dacht dat het alleen was toegestaan om alleen te wandelen als je een hond bij had. Dus naar buiten gaan ‘onder werktijd’ om te gaan wandelen was altijd best een ding voor mij. En ik ben er nog niet 100% vrij van, maar ik ga in elke geval wel.
Gisterochtend liep ik ineens een andere straat in om mijn buurman te ontwijken die bij zijn auto stond. Wat zal hij wel niet denken, dat ik gewoon de hele dag aan het wandelen ben terwijl mijn man hard aan het werken is. En nog veel meer verwijten. Allemaal dingen waar ik me dan schuldig over kan gaan voelen. Ik weet inmiddels dat het een oud patroon is. En dan zeg ik tegen mezelf: Wat kan jou het schelen wat een ander vindt! En dat helpt. Want ergens diep vanbinnen, interesseert het mij helemaal niets wat de buurman (of wie dan ook) vindt. En dat is een heerlijk, vrij gevoel. Toen ik thuiskwam van mijn rondje, stond de auto van de buurman er nog. Ik dacht: wat, hoeft hij niet te werken!
Aan het einde van de dag ben ik nog even naar een natuurgebied gegaan vlakbij de BSO van mijn kinderen. Het is daar heel rustig, er is bijna nooit iemand. En dat voelt heel fijn en het maakt me ook altijd een beetje bang. En op de een of andere manier, leek het me een goed idee om die angst maar eens te ondergaan. Dat heb ik sowieso met het bos. Het trekt me enorm aan. En als ik er alleen in loop, voel ik ook vlagen van angst. Net of ik telkens wissel tussen vertrouwen en angst. Tussen veilig en onveilig.
Vanochtend toen ik naar school liep met de kinderen zag ik een mooie mistlaag hangen over de weilanden. Ik was iets te laat met mijn camera. Maar het licht was enorm mooi. En het maakt ook dat ik uitkijk naar de winter. Ik houd van het licht in de winter. Het is heel wit. Zuiver en puur. Het geeft me een heel fijn gevoel. Dus ik hoop nog op veel ochtenden met mist en zon. En op tijd uit bed om erbij te zijn. Om te zien hoe donker plaats maakt voor licht.
Gwyneth
Kwalisite