“Je moet er rekening mee houden dat je herstel wel een jaar kan duren”. Ik hoor het de gynaecoloog nog zeggen. Ik weet ook nog goed wat ik dacht toen ze dat zei. “Dat geldt vast niet voor mij. Ik ben sterk. Ik heb een goede conditie. Ik heb veel wilskracht“.
En nu sta ik voor het kantoor van mijn werkgever.
Na 10 weken verlof, een Hellp syndroom achter de rug en voor het eerst moeder geworden. Tijd om mijn oude werkleven weer op te pakken.
Ik zat op mijn oude werkplek tegenover mijn vervangster. Ze begon enthousiast te vertellen over alles wat er de afgelopen 4 maanden was gebeurd. En dat was nogal wat. Het bedrijf zat namelijk in een overname en het was duidelijk dat de nieuwe eigenaar een andere koers wilde gaan varen. Het enige wat ik hoopte was dat ze ophield met praten. Haar stem klonk zo hard en mijn hoofd deed zo zeer.
Dan maar even een rondje maken en overal wat luchtig bijkletsen.
Ik liep door de gangen en vroeg me af wat er met het licht was gebeurd. Waarom was het zo fel? Het deed pijn aan mijn ogen. Ik kon het licht niet verdragen en zou het liefste een zonnebril hebben opgezet. Zo langzaamaan drong het tot me door dat het helemaal niet zo goed met mij ging als ik dacht. “Gewoon doorzetten, je hebt tenslotte 4 maanden thuis gezeten”. sprak ik mezelf streng toe.
Dat heb ik 3 dagen volgehouden en toen kwam er een moment dat ik mijn bed niet meer uit wilde. Ik was helemaal op. Ik kon niet meer. Ik belde mijn werkgever en meldde me ziek. Toen wist ik dat ik mijn oude werkleven niet zomaar weer kon oppakken. En gek genoeg voelde het als een opluchting. Het gaf me rust.
En ja, de gynaecoloog had natuurlijk gelijk.
Het volledige herstel heeft wel 1 jaar geduurd. En ik wist het van te voren. Het is alleen zo moeilijk om je over te geven. Om tijd te nemen voor jezelf. En rust te nemen als het nodig is.
Waarom heeft niemand mij dat verteld? Ach, ik had het waarschijnlijk toch niet geloofd.
Kwalisite
Hoi Gwyneth,
Wat een leuke website heb je! En wat ontzettend herkenbaar allemaal. Ik heb zwangerschapsvergiftiging gehad toen ik zwanger was van mijn tweeling en herken je verhaal heel erg. Zo graag ‘gewoon’ door willen gaan en als dat niet lukt zo ongeduldig aan het zoeken naar een nieuwe balans nu alles anders is… Het is moeilijk om rustig aan te doen als je gewend bent alles op wilskracht voor elkaar te krijgen. Echt super dat je zoveel schrijft over het proces waar je in zit. Veel succes met het schrijven van je boek!
Groetjes,
Sanne
Hoi Sanne,
Wat leuk om je bericht te lezen. Het schrijven is voor mij ook verwerken, heb ik gemerkt. En rustig aan doen, brengt ook weer nieuwe dingen. Achteraf valt meestal alles op zijn plek. Maar achteraf is ook makkelijk praten 😉 Bedankt voor je reactie en succes met rustig aan doen.
Groeten,
Gwyneth