We staan continue in verbinding. Met onze Facebookvrienden., Linkedinconnecties en Whatsappgroepen. Zelfs als we bijna in slaap zijn gevallen, laten we onze ogen open gaan voor een piepje op de telefoon. Er is iemand die contact wil. We zijn altijd bereikbaar.
Is dat echt zo?
Minder echt bereikbaar
In mijn beleving zijn mensen steeds minder bereikbaar. Tijdens een weekendje weg, verschool mijn neefje zijn gezicht achter zijn Ipad. Mijn zoontje ging naast hem zitten en zei; ‘Als jij op de Ipad zit, kan ik niet met je spelen.’ Mijn neefje keek op en legde zijn Ipad weg. En ze gingen samen spelen. Ik vond het dapper van Paco dat hij dat zo eerlijk zei. En ik vond het knap van mijn neefje dat hij echt spelen verkoos boven spelen op de Ipad. Ik vond het mooi om te zien hoe twee kinderen het oplossen met elkaar.
Daar kan ik wat van leren. Tijdens de kerstdagen van vorig jaar keek ik namelijk ook tegen een paar mobiele telefoons aan. Ik vond het irritant, maar zei er niets van om de lieve vrede te bewaren. En ergens snap ik het ook. Ik zat ook regelmatig met mijn mobiele telefoon op de bank, terwijl mijn kinderen wilden dat ik een boek voor las of een spelletje met ze deed. Ik had daar geen zin in en nam nauwelijks de moeite om ze aan te kijken terwijl ik dat zei.
Afleiding van het echte leven
Mijn mobiele telefoon vormde een afleiding. Een afleiding van het echte leven, met echte mensen. Ik wilde dat niet meer en legde mijn telefoon in de kast. En toen ik tijdens de kerstdagen tegen die mobiele telefoons aankeek, realiseerde ik me pas hoe anderen zich bij mij gevoeld moeten hebben. Niet in contact, niet in verbinding, zonder aandacht. En dat maakt eenzaam.
We zitten bij elkaar, maar zijn allemaal alleen. Dat gevoel krijg ik van die mobiele telefoons. Het lijkt erop alsof er ergens anders op een andere plaats iets leukers, interessanters, belangrijkers aan de hand is. Wat kan er nu belangrijker zijn dan echt contact met mensen van vlees en bloed? Zijn dat echt de foto’s van andere mensen op Facebook? Zijn dat echt die grappige filmpjes die via Whatsapp verstuurd worden? Zijn dat echt die prachtige interieurfoto’s op Instagram? Vinden we dat belangrijker dan tijd doorbrengen met mensen die ons dierbaar zijn?
Het lijkt er soms wel op. En toch is het niet altijd zo. Als ik door mijn dorp fiets, zeggen de meeste mensen die me tegemoet komen fietsen vrolijk ‘hallo’. Als ik bij de kassa mijn boodschappen afreken, kijkt de caissière me aan als ze mijn wisselgeld teruggeeft en maken we een praatje. Echt contact bestaat dus wel.
Laten we dat zo houden. Dus mobiele telefoons van tafel alsjeblieft! Praat met elkaar. Lach met elkaar. Heb aandacht voor elkaar.
Kwalisite