Gisteren keek ik naar Floortje naar het einde van de wereld. Zoals zoveel mensen, denk ik.
Ik vond het een bijzondere aflevering. Het ging over een gezin. Een man, een vrouw, een jongen en een meisje. Net zoals mijn eigen gezin. Zij hadden iets wat ik ook wil.
Wat was dat? De ontspannen houding? De eenvoudige manier van leven? Het geluk van samenzijn?
Even bekroop mij het gevoel dat die kinderen iets werd ontnomen. Zoals het contact met leeftijdsgenootjes op school. Eigenlijk was het een gevoel dat ik zelf vaak heb. Het gevoel dat ik mijn kind iets ontneem.
En zoals zo vaak, bekijk ik het dan ineens van de andere kant. Was het niet zo dat juist doordat ik denk ik mijn kind iets ontneem, juist dan mijn kind iets ontneem. Het klinkt ingewikkeld. Ik ga het uitleggen.
Wat ik zelf als vervelend ervaar is het afspreken met andere kinderen. De zogenaamde afspreekcultuur. Eigenlijk vind ik dat één keer per week met een kindje afspreken meer dan genoeg is. En misschien zelfs nog minder. Ik ben lang meegegaan in de afspreekcultuur omdat ik vond dat ik dat moest. Iedereen deed het. En ik wilde mijn kind geen contact met andere kinderen ontnemen.
Maar wat ontneem ik mijn kind eigenlijk als ik iets doe omdat anderen het zo doen, terwijl ik zelf iets heel anders ervaar? Wie bepaalt dat het ‘goed’ is om af te spreken met andere kinderen? Is het misschien ook ‘goed’ om een middag thuis door te brengen en geheel je eigen gang te kunnen gaan?
Even terug naar de aflevering van Floortje. Misschien was het wel de vrijheid die zij als gezin hadden. De vrijheid om te doen wat van binnenuit komt. De vrijheid om te zijn wie je bent. Wie leeft in vrijheid, valt niets te ‘ontnemen’.
Kwalisite