Wat anderen denken

Mijn fiets met Giorgia achterop viel op de grond. Het eerste wat ik deed was de garagedeur dichtmaken.

Toen het leed uit het zicht was voor de buitenwereld, zette ik de fiets recht en pakte mijn dochtertje uit het fietsstoeltje. Ik wist eigenlijk wel dat ik de fiets niet los moest laten. Maar ik was al twee keer terug naar binnen gelopen. Eerst voor een flesje water. En daarna voor de afstandsbediening van de garage.

En eenmaal klaar voor vertrek, schoot het woord luier in mijn gedachten. Ik wist dat er op vijf meter afstand eentje lag. Ik keek naar de fiets en zei tegen Giorgia ‘Stil zitten.’ Toen ik haar mijn rug toekeerde viel de fiets om. Ik draaide snel om en griste de afstandsbediening uit mijn tas om de deur dicht te doen.

Het overviel me. Mijn kind lag op de grond. Gelukkig met haar hoofd op een tas gevallen en niet op de betonnen vloer. Ze huilde en was geschrokken. En ik? Ik maakte me druk over wat de spelende kinderen in het speeltuintje tegen hun ouders zouden zeggen en wat de man die net zijn hondje uitliet van me zou vinden. Ik was bezorgd over wat anderen denken. Ik deed de deur dicht, uit schaamte.