Waarom jouw levensverhaal schrijven essentieel is

Het is een koude, grijze dag. Ik fiets met mijn rugzakje op naar een natuurgebied. Het is een doordeweekse dag. Ik ben er helemaal alleen. Ik zoek een bankje op en ga zitten. Ik pak mijn notitieboek uit mijn rugzak en begin te schrijven.

Ik schrijf niet over wat ik zie. Ik schrijf over wat ik voel. Ik weet even niet hoe het verder moet, wat de volgende stap is. Wat ik wel weet is dat er een verhaal in me zit, dat eruit wil.

Een paar maanden later zit ik achter mijn laptop. Ik ben begonnen aan mijn levensverhaal. Ik schrijf alles op. Ik houd me niet meer in, ik mag alles opschrijven. Zelfs de dingen die mij pijn hebben gedaan.

Al schrijvende stuit ik op een groot verdriet wat ik heel lang heb meegedragen en nog steeds draag. Een verdriet wat er altijd was, wat bij mij hoorde en ook weer niet. Een verdriet dat ik niet kon plaatsen, een verdriet dat niet van mij was.

Door het schrijven kon ik eerlijk zijn naar mezelf. Durfde ik voor het eerst over dit verdriet te schrijven, ook al snapte ik niet waar het vandaan kwam. Ik durfde eerlijk naar mezelf te zijn, ik hoefde niets meer te verbergen.

Naarmate het verhaal vorderde, kon ik de gebeurtenissen in mijn leven een plek geven. Zelfs letterlijk: in een verhaal. Door het schrijven van het verhaal kon ik ze ook achter me laten. Een verhaal heeft een begin, midden en eindstuk. Door het einde van het verhaal te schrijven, liet ik ook de ervaringen achter me. Niet om ze te vergeten of los te laten, maar door ze niet meer als ballast mee te dragen. Door ze te laten waar ze thuishoren: in mijn levensverhaal.

Dat mijn verhaal uiteindelijk is uitgebracht in een roman (Moederwond) is bijzaak. Wel maakt het dat ik hierdoor met vriendinnen ging praten over de gebeurtenissen, iets wat ik ook nog nooit eerder had gedaan. Het boek was een gespreksopener geworden en het verdiepte de relaties.

Het schrijven van je levensverhaal geeft je inzicht in wie je bent geworden en het opent de gesprekken met de mensen die je liefhebt.