Vrouwen vs Mannen

Toen ik begon met schrijven, zei mijn man: ‘Het wordt zeker een feministisch handvest.’ ‘Nee, hoezo?’ zei ik lichtelijk geïrriteerd. ‘Nou, zomaar. Daar heb jij het altijd over.’ Ik had geen zin in discussie dus liep ik naar de keuken om een glas fris in te schenken. Alleen voor mezelf. Terwijl ik het deed, vertelde ik mezelf dat ik helemaal niet boos of geïrriteerd was.

Het was allang duidelijk dat ik WEL boos was. Waarom eigenlijk? Het lacherige gedoe over feminisme of vrouwenemancipatie irriteert mij. En tegelijkertijd vind ik mezelf ook geen feminist. Jij hebt dit vast ook een keer meegemaakt. Je vraagt een man – na het zelf tien keer geprobeerd te hebben – of hij iets voor je op wil tillen. ‘Jullie willen toch zo graag geëmancipeerd zijn?’ Nou ja, gevalletje: nu even niet.

Misschien is dat wel wat mij zo irriteert. Dat mannen en vrouwen ‘gelijk’ zouden moeten zijn. Dat wij vrouwen naast die grijze pakken in bestuurskamers moeten gaan zitten omdat het nu eenmaal nodig is om meer vrouwen in de top te hebben. Of dat wij het steeds maar weer hebben over de ongelijke beloning van mannen en vrouwen voor hetzelfde werk. Het gaat steeds over de verschillen en dat ze er niet zouden moeten zijn.

Ik heb me jarenlang als man gedragen toen ik nog in loondienst werkte. En ook in het ondernemerschap, pakte ik het aan op de mannelijke manier. Resultaatgericht, daadkrachtig, naar buiten tredend, focus houden.

Het gaat niet om het man-zijn of het vrouw-zijn.

Het gaat om de eigenschappen die erbij horen. Het mannelijke en het vrouwelijke. In onze wereld wordt het mannelijke gewaardeerd. En het vrouwelijke veel minder. In een ver verleden waren vrouwen misschien inferieur aan mannen, maar dat is al lang niet meer. Daar is hard voor gevochten en daar mogen wij dankbaar voor zijn.

Wij hebben nu een keuze. We kunnen het op de mannelijke manier blijven doen en de vrouwelijke manier wegdrukken. Of we kunnen kiezen om het vrouwelijke toe te laten. In het ondernemen, maar ook in andere aspecten van ons leven. We kunnen de innerlijke wijsheid van onze moeders en oma’s weer gaan waarderen en respecteren. We kunnen dingen laten ontstaan vanuit onze onderbuik, zoals we met onze kinderen hebben gedaan. We mogen vertrouwen op ‘ons water’. Op het rijke, innerlijke gevoelsleven dat wij hebben. Wij mogen mannen laten zien dat wij niet net zo willen of kunnen zijn zoals zij. We morgen laten zien dat we complementair zijn. Dat we ieder een eigen rol hebben.

Laten we niet tegen elkaar strijden. Maar laten we ruimte maken voor zowel het vrouwelijke als het mannelijke, zodat we eenheid kunnen ervaren.