Nog 15 minuten en dan ga ik mijn kinderen van school halen. Het is weer gelukt. Alles af voor de vakantie. Nou ja…eerlijk is eerlijk. Nog 1 los eindje. Misschien dat ik toch nog wat ‘moet’ doen. Dat is een keuze. En ik merk ook hoe gemakkelijk ik anderen mijn agenda laat bepalen. Dan hoor ik mezelf zeggen: ‘Ja, hoor. Doe ik wel even.’ En op dat moment vind ik ook helemaal niet erg. En het kost mij ook niet veel tijd, ik heb dat zo gedaan. Zo door de week heen zijn er heel veel dingen ik ‘zo heb gedaan’, zoals:
- even online de kerstboodschappen bestellen
- nog even een vergeten leesmapje naar school brengen
- nog even een klant bellen
- nog even naar de stad om wat kerstcadeautjes te kopen
- nog even kijken welke laptop mijn ouders het beste kunnen kopenn
- nog even appen naar een vriend die jarig is
- nog even aller kerstfilms die op televisie komen opnemen
- en niet Home Alone vergeten, want die wil mijn zoontje zien
- nog even de kerstbestellijst naar de bakker brengen
- niet vergeten zo de batterijen van de lichtjestocht mee naar huis te nemen
- nog even de foto’s van het kerstdiner in de app opslaan op mijn telefoon
- en de foto’s op mijn laptop zetten, want de icloud is al weken (wat zeg ik: maanden VOL).
En niet alleen de icloud. VOL. Dat is het. Want er zijn zoveel kleine dingen die wij moeten doen in ons dagelijks leven. Allerlei berichten die wel of geen actie van ons vragen. Constant informatie. Constant geprikkeld.
En dan nu twee weken kerstvakantie. En het grappig is… dat het gevoel dat ik zeeën van tijd heb, een ander gevoel naar boven brengen: verveling. En volgens mij is dat de verslaving aan druk zijn. Want ergens is het ook wel lekker om constant bezig te zijn. Want stel je voor…. .als er stilte is. Een hele diepe stilte. Een leegte.
Ik ga eens kijken wat er in de leegte te vinden valt. Je hoort van me.
Fijne kerst!
Kwalisite