Als een dierbare overlijdt, beseffen we allemaal dat we afscheid moeten nemen. En dat we tijd nodig hebben om te rouwen. Ons hart is vol ongeloof, verdriet en onmacht. We staan het verdriet toe, we kunnen niet anders.
Bij doodgaan hoort een rouwproces. We accepteren dat. We rouwen om een verlies. En gelukkig hebben we niet dagelijks te maken met het sterven van een dierbare. Toch verliezen we vaak iets in het leven. Zo kunnen we onze baan verliezen waarvan we ooit zo hielden. We kunnen een vriendschap verliezen die ooit zo waardevol was. We kunnen ons huis verliezen waarin onze kinderen geboren zijn.
Soms zijn we blij met de verandering die verlies met zich meebrengt. En soms doet de verandering vooral pijn. Ongeacht blijdschap of pijn, verlies is er altijd. Bij elke verandering laat je iets achter. Zowel op uiterlijk als op innerlijk vlak. Bij een ander huis, verlies je je thuis. De plek van mooie en minder mooie herinneringen. Het duurt even voordat je beseft dat je thuis in je hart is. En dat thuis overal kan zijn. Het heeft even tijd nodig.
Vaak staan we onszelf niet toe om die tijd te nemen. De tijd om te rouwen, om afscheid te nemen. Om terug te denken aan een fijne tijd. Zo ben ik vergeten om afscheid te nemen van mezelf als carrièrevrouw. Van het toekomstbeeld dat ik voor ogen had. Ik stortte me meteen op iets nieuws. En ook al geeft dat nieuwe me plezier en voldoening, ik voel dat ik iets achter laat. Iets waar ik eigenlijk een beetje verdrietig om ben. Daarom heb ik even bewust stil gestaan bij dit afscheid. Heb ik mooie herinneringen opgehaald. Het was een afscheid in besloten kring.
Misschien wil jij ook afscheid nemen van iets? Even stilstaan bij wat je achter laat. Herinneringen ophalen. Vaarwel zeggen tegen de dingen die nooit meer hetzelfde zullen zijn. Alleen dan kan je met frisse moed vooruit.
Kwalisite