Een veel te lange tijd geleden nam Linda van de fotofabriek contact met me op. Ze deed me een samenwerkingsvoorstel. Ik mocht voor een bepaald bedrag een fotoboek maken en zou er na afloop een blog over schrijven. Ik sta altijd kritisch tegenover samenwerkingen omdat ik mijn eigen onafhankelijke stem wil behouden. Het laatste wat ik wil is een reclameportal worden voor allerlei spullen die jij en ik niet nodig hebben. Maar in dit geval zag ik de samenwerking prima zitten. Een fotoboek maken van het eerste levensjaar van mijn dochtertje stond al lang op mijn to do lijstje en deze samenwerking zou een stok achter de deur vormen.
Uitstellen
Niets bleek minder waar. Het maken van het fotoboek bleef keurig op mijn to do lijstje staan en verschoof elke week door na de volgende. Ik begon me schuldig te voelen en mailde Linda dat ik er echt wel aan ging beginnen, maar dat ik het druk had en zo. Maar had ik het nu echt zo druk? Kon ik nu echt geen paar uurtjes vrijmaken om te werken aan het fotoboek? Vond ik het niet belangrijk genoeg?
Timemanagementmatrix van Covey
Het deed me denken aan de timemanagement matrix van Stephen Covey, waarin hij vier kwadranten onderscheidt. In het eerste kwadrant zitten de zaken die urgent en belangrijk zijn, in het tweede niet-urgent en belangrijk, in het derde urgent en niet-belangrijk en in het vierde niet urgent en niet belangrijk. Voor mij was dit duidelijk een kwadrant 2 activiteit. Het fotoboek was belangrijk, maar niet urgent. Dus bleef ik het uitstellen. Mijn tijd ging op aan kwadrant 1 activiteiten, maar ook was ik veel bezig met kwadrant 3 en 4. Hoeveel tijd bracht ik wel niet door met het doelloos scrollen door de Facebook tijdlijn? Of zat ik te piekeren over problemen van anderen of nog erger nam ik ze over om ze op te lossen. In de waan van alledag lijkt alles urgent en belangrijk. En iedereen die weleens wat vergeet te doen, weet dat sommige ‘problemen’ zichzelf oplossen. Het enige wat ze nodig lijken te hebben is tijd.
Waarom uitstellen?
Ideaal zou zijn om zoveel mogelijk activiteiten in kwadrant 2 te hebben. Terwijl ik dat heel goed weet, heb ik het project fotoboek toch heel vaak uitgesteld. Wat ik merkte is het volgende.
- Mijn werktijd wordt vaak helemaal volgepland. Er is weinige lege ruimte in mijn agenda.
- Doordat ik veel werk wil verzetten in mijn spaarzame werktijd, ben ik ‘s avonds vaak uitgeblust.
- Ik houd niet altijd voor ogen wat ik belangrijk vind. Ik weet het wel, maar ik handel er niet naar. Dat wil zeggen dat ik bijvoorbeeld anderen de gelegenheid geef om mijn agenda te bepalen.
- Ik ben geneigd in te vullen voor anderen. Zo zijn er veel taken waarvan ik denk dat ik de enige ben die ze kan uitvoeren. Ik vraag niet om hulp en wil alles zelf doen.
Klaar!
Ook al vertoonde ik uitstelgedrag, het fotoboek is er toch gekomen. En het bleek achteraf veel minder tijd in beslag te nemen dan ik had gedacht. Toen ik er eenmaal aan begon, bleek het maar een paar avonden werk te zijn. De software van de Fotofabriek werkte prima. Maar vergeet niet om tussendoor je project op te slaan, mocht je het ook willen gebruiken. Het vastlopen van mijn computer zorgde ervoor dat ik wat werk opnieuw mocht doen en dat zorgde weer voor nog meer vertraging (en schuldgevoelens). Maar toen ik het boek eenmaal binnen had, was ik alles vergeten. Nu wist ik weer waarom ik dit zo belangrijk vond. Om samen met mijn kinderen het boek door te kijken, herinneringen op te halen en te zien hoe snel ze groot worden.
Goede voornemens
Het hoeft geen 1 januari te zijn om goede voornemens te maken. Je mag er elke dag aan beginnen. Ik neem me voor om mijn werktijd niet helemaal vol te plannen. Om ruimte vrij te laten in mijn agenda. Zodat er meer tijd is voor kwadrant 2 activiteiten. Wat daarbij hoort is om weer helder te krijgen wat nu echt belangrijk voor me is. Binnenkort heb ik twee weken kerstvakantie, dat lijkt mij een uitstekend reflectiemoment. Of tijd om nog een fotoboek te maken.