Telefoonangst

Mag jij écht jezelf zijn? Ook als dat betekent dat je afwijkt? De eigenschappen die anderen mensen in ons waarderen zijn niet zo moeilijk te omarmen. Je wordt er zelfs in aangemoedigd. Iedereen vindt het te gek en wil er meer van zien. Maar er zijn ook eigenschappen, gewoontes of zelfs eigenaardigheden die anderen niet zo zien zitten. En daarvan zijn we vaker geneigd ons aan te passen.

Zo heb ik echt een hekel aan bellen. Altijd al gehad. De mensen met wie ik lang aan de telefoon hang, zijn op 1 hand te tellen. En dan bedoel ik niet alleen nu, maar in mijn hele leven. Het zijn: mijn zus, mijn moeder, mijn vader en mijn partner. En de vijfde was een jeugdvriendin. Verder niemand.

Ik vond dit niet mijn beste eigenschap. En ik deelde er liever niet over. Ik vond namelijk dat ik me er gewoon over heen moest zetten. Wat ja, niet willen bellen – wat een onzin is dat eigenlijk. Ik vond dat ik moest veranderen. Niet willen bellen is niet normaal. En het past ook niet bij een ondernemer. Een ondernemer moet juist willen bellen en het nog leuk vinden ook. Toch veranderde ik niet. Ik belde weleens. Ik nam ook iets vaker de telefoon wel op. Maar ik bleef het gewoon niet prettig vinden.

Ik ervaar een telefoontje altijd als onderbreking van mijn werk. Zit ik net midden in een verhaal, word ik afgeleid. Dus mijn telefoon staat vaak op stil. Ik houd ervan om helemaal op te gaan in mijn werk, niet te worden afgeleid. En ik houd ervan om in contact met mensen te zijn als ze mijn volledige aandacht hebben (en ik die van hen). Niet als ik iets anders aan het doen ben en snel moet overschakelen naar een telefoongesprek. En negen van de tien keer kan ik wat de beller zegt helemaal niet plaatsen omdat ik er met mijn gedachte niet bij ben.

Dus ik doe het niet. Ook al is het niet ’normaal’. Ook al zijn er mensen die vinden dat dit telefoonangst heet en dat je daar vanaf moet komen.  Telefoonangst of niet: mij niet bellen. Mailen mag wel, hoor (info@gwynethleermakers.nl)