Secundaire ervaringen

Als kind rende ik door de bossen naast het land van mijn opa. Ik hoorde de takken onder mijn voeten kraken. Ik voelde de frisse lucht tegen mijn wangen. Ik rook de vochtigheid van het bos. Ik zag de blije gezichten van mijn neefjes en nichtjes. Zo zag mijn zondag eruit. Ik wist niet beter.

Ik wist niets van het bestaan van verre oorden. Ik was nog nooit verder dan zeeland op vakantie geweest. Ik had geen idee hoe het er in Frankrijk uitzag. De duinen waren bergen voor mij. En ze waren prachtig. Want achter de duinen lag de zee. En niets kon mij meer vervullen dan de aanblik van de zee op een warme zomerse dag. Ik kon niet wachten om mijn zwembroek aan te doen en de zee in te springen. Die eerste voet het water in, het koude water voelen. Weer even terug het strand op. En dan rennen. In een keer er door heen. Kopje onder. Het zout proeven in mijn mond als ik weer boven kwam. De warme zon op mijn natte, koude schouders. Zo zag mijn vakantie eruit. Ik wist niet beter.

Nu ik zelf moeder ben, wil ik dat mijn kinderen hetzelfde ervaren als ik. En eerlijk gezegd, wil ik het zelf ook weer ervaren. Die pure, zuivere ervaringen. Maar het leven is complexer geworden. Ik weet dat de duinen geen hoge bergen zijn. Mijn kinderen weten het ook. Ze hebben het gezien op televisie, op een tablet en in het echt. Ik weet dat er veel meer opties zijn om op vakantie te gaan en dat zeeland er een van is. En het lijkt alsof dit luxe is en ik over luxeproblemen spreek.

Complexheid is geen luxe. Alles denken te weten omdat informatie en kennis zo breed toegankelijk is, dat is geen luxe. Het lijkt alsof het ons vrijheid geeft, maar het beperkt ons meer dan ooit te voren. Als wij op vakantie gaan, dan ‘kent’ mijn zoontje de berg al. Hij heeft het al gezien op een foto en in filmpjes. Ze hebben het allemaal al gezien. Het is allemaal zo beschikbaar. Maar het zijn secundaire ervaringen. Het zijn geen ervaringen die al je zintuigen doen prikkelen. Integendeel. Secundaire ervaringen maken je futloos en mat. De houding van alles al weten, geeft je niet de mogelijkheid om te ontdekken. Om te voelen met je eigen lijf. Om te proeven met je eigen mond. Om te ruiken met je eigen neus. Om te horen met je eigen oren. Om te zien met je eigen ogen.

Je kijkt door de ogen van een ander. Het is niet die pure, zuivere ervaring. Het is al ingekaderd. Het is al bepaald. Het heeft al structuur. Er is al bedacht wat jij te zien krijgt en wat niet.

Laten we onszelf en onze kinderen niet meer zo afleiden. Laten we gaan voor primaire ervaringen. Laten we de puurheid en de zuiverheid ervan ervaren. Laten we met onze nieuwe schoenen in de modder gaan staan. Laten we met onze blote handen een sneeuwbal maken. Laten we de regen op ons gezicht voelen. Laten we luisteren wat het leven ons te zeggen heeft.