Schrijven om jezelf te uiten

Vorige week was ik op wintersport, het was heerlijk en ongemakkelijk. Een paar dagen voor vertrek begon de oorlog in Oekraïne. Ik volgde obsessief het nieuws. Een man die afscheid nam van zijn dochter in de leeftijd van mijn dochter bezorgde me een huilbui.

Natuurlijk weet ik dat er altijd wel ergens oorlog is en dat dit menselijk leed elke dag ergens op de wereld plaatsvindt. Maar dit is heel dichtbij en maakt het qua ernst wellicht niet erger, maar het voelt wel anders. Het voelt voor het eerst alsof ik het had kunnen zijn die daar met mijn dochter afscheid moest nemen van mijn man. En daarom raakt het zo.

Ik krijg dan ook het gevoel dat alles wat ik doe er niet meer toe doet, niet meer belangrijk is. Toen ik daar wat langer over nadacht, realiseerde ik me het tegenovergestelde. Want ik weet dat schrijven mensen op een makkelijke manier kan helpen. Niet als je rent voor je leven, wel als je in een veilige omgeving zit. Dan helpt schrijven om je emoties te uiten, er woorden aan te geven en te luisteren wat je werkelijk te zeggen hebt.

Arts Gabor Maté (van het boek wanneer je lichaam nee zegt) zei er dit over.

“I needed to write, to express myself through written language not only so that others might hear me but so that I could hear myself.”

Luisteren naar je innerlijke stem, is volgens mij een van de moeilijkste dingen die er is. Want er is niet een duidelijke stem in die binnenwereld van je. Er zijn tientallen stemmen, misschien wel honderd. Als je er over nadenkt, krijg je het gevoel dat je schizofreen bent. Al die stemmen die om aandacht schreeuwen, die een nog harder dan de ander.

Als je schrijft, krijg je helderheid over wie er aan het woord is. Zo heb je verschillende deelpersoonlijkheden. Ik houd ervan om ze een naam te geven, zoals: de presteerder, de perfectionist, spring in ’t veld, etc. In mijn hoofd schreeuwen ze allemaal door elkaar, op papier krijg ik duidelijkheid over wie er aan het woord is. Ik kan ze zelfs in gesprek met elkaar laten gaan. En nog belangrijker, ik kan in gesprek gaan met degene die achter al die stemmen zit. Degene die observeert en die bepaalt wie er aan het woord komt.

Als ik contact krijg met de observeerder, krijg ik de regie terug. Dan krijg ik toegang tot mijn authentieke stem, dan hoor wat ik echt te vertellen heb. Dan geef ik uiting aan wie ik werkelijk ben.

Probeer het zelf maar eens.

Schrijf voor jezelf eens op welke stemmen er in jouw leven.

Wie zijn die stemmen?
Wat willen ze?
Wie bepaalt of ze aan het woord zijn?

Misschien herken je in sommige stemmen wel personen. Hoor je ineens je moeder praten? Dan weet je dat je op dat moment jouw moeder de regie over je leven geeft. Zo geldt het ook voor de andere stemmen.

Experimenteer ermee. Je hoeft het niet allemaal in een keer te doorzien, speel ermee. Ga op onderzoek uit, kijk met verwondering, wees nieuwsgierig en mild.