Al de hele week roept Paco dat hij zijn pietenpak aan wil met carnaval. Ik wring me in allerlei bochten om hem te overtuigen het brandweerpak aan te trekken. Vastberaden als hij is blijft hij bij zijn eigen keuze. Als ik hoor dat het op een andere school niet is toegestaan een pietenpak aan te doen met carnaval, krijg ik de neiging het pietenpak te verstoppen.
Waarom eigenlijk? Waarom mag mijn kind niet aan wat hij zelf wil?
Omdat ik bang ben dat hij iets doet dat niet mag?
Omdat ik bang ben wat andere ouders ervan vinden?
Omdat ik me eigenlijk schaam?
Vanochtend ging Paco in zijn pietenpak naar school met een cowboyhoed met koeienvlekken en een Kruikezeikerssjaal. Helemaal zelf uitgekozen en hij was zo trots. “Zo ben ik lekker gek, he mama!”.
Ik vind het belangrijk dat mijn kind helemaal zichzelf kan zijn, net zoals ik dat voor mezelf wil. Toch merk ik aan kleine dagelijkse dingen dat het niet altijd zo gemakkelijk is. Dingen sluipen er in, doe je op de automatische piloot. Als ik een vervelend onderbuikgevoel krijg is dat voor mij een signaal om naar mezelf te kijken. Zo heb je de keuze in je reactie.
Fijne carnaval!
Kwalisite