Geen echtheid als marketingtruc. Geen verhalen vertellen omdat storytelling zo goed werkt. Geen authenticiteit omdat het moet. Geen verhalen met dieptepunten om vervolgens heel enthousiast over het daarna geweldige hoogtepunt te praten. Dat het allemaal niet voor niets is geweest, dat je zo moest lijden.
Net doen of je het allemaal goed voor elkaar hebt en ondertussen ’s avonds op de bank zitten huilen. Of zelfs niet eens durft te huilen omdat je het toch zo goed voor elkaar hebt en je dus helemaal niet mag huilen. Want waarom zou jij nu moeten huilen? Je hebt toch een geweldige partner, mooie kinderen, je leeft in blakende gezondheid en je hebt zelfs werk en je verdient ook nog eens geld. Je hebt een vriendinnen waar je zelfs mee afspreekt. Je gaat zelfs sporten. Al zou het vaker mogen. Ja, dat altijd. Maar je zou gewoon ontzettend blij moeten zijn. Elk uur van de dag. Want je hebt een fantastisch leven. En dat laat je ook graag zien. Maar het voelt niet zo.
Ik doe steeds vaker dingen waar ik WEL blij van word. Maar dat betekent niet dat ik altijd blij ben. Dat betekent niet dat ik altijd positief ben ingesteld. Dat ik denk dat alles mij lukt. Dat ik altijd optimistisch ben. Weet je wat een van de beste complimenten is die ik ooit heb gekregen? Dat is dit:
‘Ik dacht dat jij alles perfect voor elkaar had. Zo kwam het tenminste op mij over. En toen ik je boek las, wist ik dat jij met dezelfde dingen kampt als ik. Het klinkt niet aardig, maar ik was blij dat jij dat ook zo ervaart.’
En dat is precies waar het omgaat. Ik hield jarenlang de schone schijn op. O, wat had ik het allemaal geweldig voor elkaar. Zo geweldig dat ik niet eens durfde te praten over dingen die ik niet fijn vond. Nee, die hield ik liever verborgen. En helemaal in mijn werk. Want ja, wie koopt er nu iets van een marketeer die zichzelf niet perfect kan profileren? Wie wil er nu iets lezen van iemand die het geheim van het leven niet heeft ontrafeld? Nee, we lezen liever iets van iemand die ons sleutels tot geheime deuren beloofd. Die de illusie hooghoudt dat wij ook ooit perfect kunnen zijn. Want dan kunnen we blijven geloven dat aan het einde van de regenboog ‘de perfecte ik’ op ons staat te wachten met een even perfect leven.
Het is tijd voor meer echtheid. Het is tijd dat wij vrouwen onszelf uitspreken en laten zien dat het streven naar perfectie – in welke vorm dan ook – zinloos is. Het is tijd voor echte verhalen. Het is tijd voor waardering. Voor het moederschap, voor huilen als we daar zin in hebben. Voor het uiten van emoties en ze niet in te slikken. Voor het vrouw zijn. En voor de verhalen die wij te vertellen hebben.
Dat is storytelling wat mij betreft.
Kwalisite