Als kind schreef ik dagboeken vol, huppelde op blote voeten over het land van mijn opa, voerde zelfverzonnen toneelstukjes op in de klas en had niet veel meer nodig dan papier en stiften. Een spring in ’t Veld, volgens mijn vader. Een gevoelig kind, volgens mijn moeder.

De gewoonte om in een dagboek te schrijven, had ik ook als volwassene. Het was voor mij normaal, ik dacht dat iedereen dat deed. Ik zag het niet als een kwaliteit. Voor mij was het net zo gewoon als het poetsen van je tanden.

Tijdens mijn eerste les levensbeschouwing op de middelbare school schreef de leerkracht ‘levensvragen’ op het schoolbord. Hier wilde ik alles over weten. De zaadjes voor zingeving, schrijven en creativiteit waren geplant.

Opgegroeid met de slogan een slimme meid is op de toekomst voorbereid, deed ik er alles aan om het beste uit mezelf te halen. Ik moest per se het VWO halen, om vervolgens in een ruk door het HBO en de universiteit te doorlopen. Mijn moeder stimuleerde mij om een goede baan te vinden zodat ik als vrouw onafhankelijk was. Dat lukte.

Ik ging van markonderzoek, naar sales en naar marketing management. Op mijn 30^e had ik mijn droombaan: ik was marketing manager, had een eigen team en was lid van het management team. En toen werd ik zwanger.

Het moederschap veranderde mijn hele leven. Allereerst door een ernstige zwangerschapscomplicatie waardoor ik niet in staat was mijn baan na mijn verlof weer op te pakken. Ten tweede omdat ik opnieuw contact maakte met een kant die ik lang verborgen had gehouden: mijn gevoelige, creatieve en intuïtieve aard. Waar ik mijn hele carrière worstelde met onzekerheid, voelde ik in het moederschap een oervertrouwen.

Ik kreeg ontslag, deed verschillende vakopleidingen op het gebied van coaching. Besloot daarna aan de slag te gaan als freelance marketeer. Ik haalde meteen wat opdrachten binnen en huurde een kantoor. Ik dacht dat ik weer de persoon kon worden die ik was voordat ik moeder werd. Dat lukte niet. Ik was veranderd en voelde dat ik een andere kant op wilde gaan, maar had geen idee.

Ondertussen kreeg ik mijn tweede kindje, wederom na een zware zwangerschap. Ik wist al dat ik niet in het marketingvak verder wilde en wist ook wat ik wel wilde: een boek schrijven. Ik vond het zo eng dat ik het bijna niet durfde uit te spreken. Ik had geen idee hoe ik het moest aanpakken, maar er zat een verhaal in mij dat er uit moest.

In 2017 werd mijn boek, Moederwond: een roman over het doorbreken van een familiepatroon dat generatie op generatie is doorgeven, uitgeven. Ik ontdekte dat het schrijven over mijn persoonlijke ervaringen meer was dan het schrijven van een roman. Waar ik eerst nauwelijks over deze ervaringen kon praten, merkte ik nu dat de emotionele lading ervan af was. Daardoor kreeg ik inzicht in mijn rol in het familiesysteem. Ik kreeg begrip voor de posities van de anderen. Ik keek ernaar vanuit een helikopterview. En dat was voor het eerst.

Het schrijven had mijn interesse gepakt en niet meer losgelaten.

Op deze site vind je mijn blog die ik Labyrint heb genoemd. Ik schrijf o.a. over geluk, zingeving en mentale gezondheid. Wil je mijn berichten liever per mail ontvangen meld je dan aan voor mijn nieuwsbrief, dat kan hieronder.