Opruimwoede

Vandaag was zo’n dag. Als een Truus de Mier, liep ik door mijn huis. Als eerste moest het speelgoed eraan geloven. Gewapend met twee vuilniszakken ging ik het te lijf.

Kordaat en resoluut maakte ik korte metten met al het speelgoed. Niet gehinderd door mijn zoontje die op school zat en onder toezicht van mijn jongste die er een sport van maakte om de zorgvuldig gesorteerde hoopjes met elkaar te mengen.

Ik merkte dat het opruimen me opgefokt maakte. Ik zag mezelf met speelgoed gooien en zag hoe ik de klep van de container dicht smeet alsof de klep op de bodem terecht moest komen.

Ik was het beu. Ging het eigenlijk wel om het speelgoed? Het werd tijd dat ik naar mijn eigen troep ging kijken. En daar waren ze. Mappen vol met knipsels, aantekeningen en schrijfsels. Allemaal ideeën waar amper iets van naar buiten was gebracht.

Terwijl ik door de ‘troep’ ging, werd ik rustiger. Ooit had ik dit nodig om aan vast te klampen. Om een gevoel van controle te hebben. Om proberen mijn leven, mijn werk nauwkeurig te plannen, te beheersen. Nu mag het weg. De opruimwoede had z’n werk gedaan. Er is schoon schip gemaakt.