Ongetemd

Ergens in mij leeft nog steeds het kleine meisje dat met blote voeten over het gras rent. Dat zich niet druk maakt over haar zwarte voetzolen op de witte overtrekhoes van haar bed. Dat ’s nachts uit bed springt, omdat ze een idee heeft dat opgeschreven moet worden.

Dat kleine meisje weet precies wat ongetemd is. Ze hoeft er niet over na te denken. Ze leeft het.

En dan gebeurt er van alles in je leven.

Misschien was er een leraar die zei dat je niet zoveel moet kletsen, waardoor je vaker je mond hield.
Of zei je moeder dat je een aansteller was als je jouw tranen liet rollen, waardoor je je tranen inslikte.
Op je werk zei je leidinggevende dat werk nu eenmaal niet leuk was, waardoor je ging geloven dat werk een noodzakelijke kwaad is.
Misschien zei je vader dat het goed met hem ging terwijl je wat anders voelde, waardoor je jouw gevoel ging wantrouwen.
Of noemde een collega jouw directheid botheid waardoor je niet meer rechtstreeks durfde te zeggen wat je werkelijk vond.
Misschien zei je partner dat je geen reden hebt tot somberheid omdat je alles hebt wat je hartje begeert, waardoor je jouw sombere gevoelens ging verstoppen onder een glimlach.

Deze ervaringen zorgen ervoor dat je je gaat aanpassen. Dat jouw ongetemde ik ondergronds gaat. Dat je versies van jezelf gaat creëren die aan de verwachtingen van anderen voldoen. Dat je voor elke situatie wel een versie van jezelf hebt die je naar voren schuift. Allemaal om jou te beschermen. Omdat je niet meer gekwetst wil worden.

Het werkt niet. Wat gekwetst worden is onvermijdelijk. Het gebeurt en blijft gebeuren. Hoeveel nieuwe versies je ook bedenkt.

Je mag daarmee ophouden. En jezelf er telkens weer aan herinneren. Dat doe je door beetje bij beetje de ongetemde versie van jezelf toe te laten. Luisteren naar de innerlijke stem. Luisteren naar de verlangens van jouw innerlijk kind. Naar de verlangens van de goddelijke moeder in jou. Naar de verlangens van de wijze vrouw in jou. Alsof je als een leeuw over de Afrikaanse savanne waakt.