Meisjesdroom

Tegenwoordig verwezenlijkt iedereen zijn dromen (ook ik schreef er een serie blogberichten over). En het lijkt erop alsof een droomleven binnen handbereik ligt. Alsof het maakbaar is. Alsof het iets is dat je bestelt via internet en het de volgende dag wordt bezorgd. En niet getreurd. Niet goed? Dan krijg je gewoon je geld terug. Het enige wat je hoeft te doen is een ritje naar het postkantoor te maken. En soms dat nog niet eens.

Het lijkt allemaal zo makkelijk. En als het voor jou niet makkelijk is, dan lijkt het alsof je de enige bent die eigenlijk helemaal niet weet wat je diepste verlangens zijn. Oppervlakkig weten we het allemaal. We willen meer vrijheid. We willen doen wat we leuk vinden. We willen geld verdienen met onze passie. We willen een verschil maken. En misschien ook nog een verre reis maken, vaker in de natuur zijn of iets creatiefs doen.

Toen ik voor mezelf begon, had ik dat allemaal voor ogen. En nog heel wat meer. Ik wilde van alles. En ik deed van alles. Ik deed marketing en communicatieprojecten voor uiteenlopende opdrachtgevers. Ik schreef gastblogs. Ik coachte zo nu en dan startende ondernemers. Ik schreef op mijn eigen blog. Ik deed een coachopleiding, volgde online marketingtrainingen. Ondertussen heb ik twee kinderen gekregen en heb ik een man met twee eigen bedrijven. Ik vond nog ergens de tijd om te gaan hardlopen en ik dacht dat een mindfulnesscursus een goed idee was om rust in mijn hoofd te krijgen.

Ik deed van alles. Het leek alsof ik het allemaal voor elkaar had. Er was zelfs een moment dat ik dacht dat ik het voor elkaar had. Dat ik ook één van die gelukkigen was die haar droom had waargemaakt en een leven leidde waar anderen alleen van konden dromen.

En toch voelde het niet zo. Ik was niet gelukkig. Ik was alleen maar bezig met het creëren van een droomleven, zonder te luisteren. Ik dacht een perfect plaatje te bedenken en vervolgens ging ik dat plaatje invullen voor mezelf. Toen het plaatje eenmaal klaar was, paste het niet. Het paste niet bij wie ik ben. Het was tijd om te gaan luisteren naar mijn echte verlangen. Naar een droom die zich diep in mij schuil hield, waar ik het bestaan niet meer van wist.

Diep van binnen wist ik best wat ik heel graag wilde doen. Ik deed het namelijk al mijn hele leven. Het was helemaal niet groots en meeslepend. Het paste ook niet bij het beeld dat ik van mezelf had. Ik had er een coach voor nodig om het over mijn lippen te durven laten gaan. Ik zei tegen haar dat ik in een identiteitscrisis verkeerde. Ze vroeg me hoe serieus ik mezelf eigenlijk nam. Of ik wel luisterde naar mijn eigen verlangens. En wat ik zou doen als ik daar wel naar zou luisteren. En toen kwam het hoge woord eruit: schrijven.

Toen het uit mijn mond kwam, weliswaar schor en heel zachtjes, zag mijn meisjesdroom het licht. Ik zag mezelf als klein meisje in het huis van mijn oma. Oma pakte een blanco boek met rode kaft uit het buikkastje dat in de huiskamer stond. Ze gaf het aan mij. Als ik eraan denk, voel ik de vlinders in mijn buik die ik toen ook voelde. Het gevoel van op je plek zijn. Het gevoel van thuis. Dat kleine meisje wist het zeker. Zij ging een boek schrijven.

Toch duurde het nog even voordat ik mezelf toestond om te beginnen met schrijven. Want ja, daar vond ik van alles van. En het paste ook niet in het beeld van de flitsende carrièremoeder dat ik voor mezelf had bedacht. Bij het schrijven van een boek, zag ik mezelf als een uitgebluste huismoeder in haar badjas achter haar laptop zitten met het haar steil op haar hoofd. Toch had ik tijd gepland om te schrijven en ik was ook begonnen. Maar ik zette nooit helemaal door. Het kwam altijd onderaan mijn to do lijst. Ik begon te twijfelen. Als ik dan zo graag wilde schrijven, waarom kwam het er dan niet van? Misschien omdat ik het aan wilde pakken als één van mijn projecten. Ik deed wat ik altijd al deed en het werkte niet. Het was tijd voor verandering.

Ik was gewend om altijd plannen te maken en die uit te voeren. Controle te houden. Alles van te voren te bedenken. Niets aan het toeval over te laten. Zo werkte het altijd voor me en heb ik bereikt wat ik wilde bereiken. Tot het niet meer werkte. Toen ik dat inzag, ging ik het anders doen. Ik stopte met het maken van plannen. Ik deed een tijdje niets. Alleen het hoognodige: tanden poetsen, haren kammen, één marketingproject.

In het begin maakte het mij onrustig en ik vroeg me herhaaldelijk af waar ik mee bezig was. Na een tijdje werd ik rustiger. Er waren minder gedachten. Minder moeten. En als het moeten wegvalt, blijft het willen over. Het enige wat overbleef, was het vertellen van mijn verhaal in de vorm van een boek. In januari 2016 ben ik begonnen met schrijven. Zonder plan en zonder deadline. Geheel tegen mijn gewoonte in. Wonderbaarlijk ging het schrijven als vanzelf. De woorden kwamen er zo uit en gaandeweg ontvouwde het verhaal zich. Ik had het zelf nooit zo kunnen bedenken.

Als jij het idee hebt dat er ergens een droom in je sluimert. Een droom die het daglicht wil zien. Doe dan eens wat minder je best om deze te ontdekken. Laat de droom zijn eigen weg volgen. Het enige wat je hoeft te doen is: niks doen. Luisteren naar jezelf in plaats van naar anderen. Naar buiten gaan in plaats van binnen achter de computer naar informatie zoeken. En het allerbelangrijkste: vertrouwen. Vertrouwen op jezelf. Vertrouwen op het leven.

Wat jij zoekt, zoekt jou ook (Rumi).

Bestel mijn boek hier.