‘Meisjes moeten lief zijn.’

Vrijdagmiddag, mijn kinderen en ik zijn op ons wekelijks ‘creatief uitje’. Dit keer is het Natuurmuseum aan de beurt. We zijn helemaal op de bovenste etage in een ruimte waar je alles kan leren over het bos. Met een takje maak je een deurtje open met daarachter spullen om een opdracht mee te doen. Zoals met een vergrootglas kijken naar een skelet van een muis (dacht ik J ).

Mijn zoontje ging zijn eigen weg en riep mij af en toe bij hem om wat te laten zien. Mijn dochtertje van 3,5 jaar sloot zich aan bij de opa’s en oma’s die daar met hun kleinkinderen waren. Ze vertelde zelfs aan een opa hoe hij het deurtje open moest krijgen, waarop een opa antwoordde: ‘Weet ik wel.’

Ze had zich inmiddels tussen een oma en haar kleinkind gewurmd.
‘Hoe heet jij?’ zei de oma.
‘Giorgia.’
‘Dit is Roos,’ zei de oma.
Giorgia pakt een stukje van de puzzel waar ze mee bezig zijn.
‘Samen spelen is samen delen,’ hoor ik de oma zeggen.
Ik ga wat dichterbij staan.
‘Nee, dat stukje is van Roos.’
‘Zij mag het wel hebben,’ zei Roos
‘Giorgia, hoor je dat? Dat is lief van Roos, hè? Wat zeg je dan?’
Giorgia zegt niks en drukt de stukjes met geweld in de puzzel.
Mijn maag krimpt ineen. Die wolf van de etage beneden woont nu in mij. Ik sluip er naar toe.
‘Ga je mee, Giorgia? We gaan naar beneden. Zeg maar dag tegen Roos,’ zeg ik (waarschijnlijk met een sneer)
‘Doei,’ roept ze en rent gillend naar de gang.
Net voordat ik de gang in loop, hoor ik de oma zeggen: ‘Nou, die is niet verlegen.’ Ik hoorde een sneer. En dat zit bij mij. Mijn dochter had niets in de gaten.

Ik voelde afwijzing.

Het is niet oké om ondernemend te zijn. Om initiatief te nemen. Om te zeggen wat je echt vindt. Om gedurfd en misschien wel brutaal te zijn. Om aanwezig te zijn. Om druk te zijn. Om hard te praten. Om te gillen. Om enthousiast te zijn.

Voor een meisje is het beter om rustig te zijn. Netjes. Goed luisteren. Lief zijn. Misschien zelfs verlegen te zijn. Je op de achtergrond houden.

Dit is ons zo vaak verteld. En het raakt me zo. Omdat het zo diep in ons zit. Elke keer als ik denk los te zijn van de verwachtingen van anderen, gebeurt er zoiets. Ik word er meteen weer mee geconfronteerd.

Wat kan ik doen? De wolf loslaten en die oma opeten? Of dit uitspreken? Als ik dit met jou deel, dan heel ik het voor mezelf. En als jij jouw ervaring hierin uitspreekt, heel jij het ook voor jezelf. En voor alle anderen. En dan leren we onze dochters dat het oké is om rebels te zijn. Om stoer te zijn. Om te gillen van vreugde. Om te zeggen wat je vindt. Om je eigen weg te gaan.

Als je dat doet, is je dochter vrij haar leven te leiden zoals ze wil.

Wil je hier meer over lezen?

Dan is mijn boek Moederwond een aanrader (ja, ja wij van wc eend bevelen aan: wc eend). Het ebook kun je hier bestellen. En de hardcopy via de webshop van mijn uitgever of via de (online) boekhandel.