Ik vind dat de focus in onze maatschappij ligt op betaald werk. Dat is het hoogste haalbare lijkt wel. Ook ik heb mijn hele leven mijn best gedaan om een goede maatschappelijke positie te bereiken. Dat betekent studeren. In mijn geval vwo, hbo, daarna nog een universitaire studie. Vervolgens een baan zoeken en ook daar steeds hoger op proberen te komen. Van executive naar manager. Het lukte me ook nog. En ik vroeg me niet eens af waarom ik dat allemaal deed. Ik leefde in het verhaal dat de maatschappij ons verteld.
Want dat is dat iedereen succesvol moet zijn en dat ben je als je een goed betaalde baan hebt of ondernemer bent die goed verdient. Dan mag jezelf een schouderklopje geven en de staat doet dat dan ook. Bravo, je bent een keurige burger.
Toen ik moeder werd, ontdekte ik dat er meer was dan dit verhaal. Ik voelde hoe belangrijk het was om voor mijn kind te zorgen. Ik voelde dat ik bij mijn kind wilde zijn, dat mijn kind mij nodig had. Ik voelde waardering en dankbaarheid en het had helemaal niets met geld en succes te maken. Dat was niet eens nieuw voor me. Ik had dit als kind heel vaak ervaren, maar ik was het gewoon vergeten. Ik kwam in een grote worsteling terecht die ze dan werk-privé balans noemen. Ik was ineens een werkende moeder. En ik wilde kost wat kost op mijn pad blijven: het carrièrepad. Toen begonnen mijn struggels.
In het laatste jaar van de middelbare school was er een project met de naam: het verscheurde innerlijk. Ik weet nog dat het me mateloos fascineerde. Al voelde en ervaarde ik dat verscheurde innerlijk toen niet. Ruim 20 jaar later wist ik precies wat dat verscheurde innerlijk was. Ik wilde voldoen aan een beeld dat ik voor mezelf in gedachten had. En tegelijkertijd was er een ander deel in mijzelf dat niet aan dat beeld kon en wilde voldoen. Die andere kant wilde een andere weg op. Dus er ontstond strijd. Een strijd tussen hart en hoofd.
Dat geld verdienen en succesvol zijn dat zat er zo ingebakken. En niet alleen bij mij, ik zie dat ook bij anderen om me heen. En vaak word ik ook verkeerd begrepen. Want als je zegt dat je niets om geld geeft, dan roept dat ook geen fijne reacties op. Want geld is wel belangrijk. Zeker als ondernemer, als je niets verdient, heb je geen bedrijf. Het gaat mij er niet zozeer om dat geld verdienen niet belangrijk zou zijn. Of dat je geen geld mag verdienen. Of dat het slecht is om veel geld te willen hebben. Het gaat mij erom dat het ons vaak in de weg zit. Dat het wordt overgewaardeerd. En dat het in de weg staat van je droomleven.
Het boek de vier-urige werkweek van Timothy Ferris is daarin heel interessant. Waar het hem omgaat is dat je nu gaat genieten van het leven dat je graag wilt leiden en niet hard blijft werken tot je pensioen en dan pas gaat genieten. Dat is denk ik ook wat ik bedoel. Ik ging zo op in het beklimmen van de carrièreladder dat ik vergat om me heen te kijken. Dat ik vergat te genieten van alles wat ik al heb. De lat lag altijd hoog. Het moest altijd meer zijn. Zo bleef er altijd een gat tussen waar ik was en waar ik wilde zijn. En dat maakt je ongelukkig. Dat maakt dat je nooit tevreden kan zijn, nooit kan genieten.
In zijn boek vertelt hij een mooi verhaal over een Mexicaanse visser. De man heeft een vissersboot en vertrekt elke dag vanuit een klein vissersdorp om te gaan vissen. Van de vangst kan hij goed leven. Zijn werk is relaxed en aan het einde van de middag zit hij op het terras in de zon. Dan ontmoet hij een zakenman die zegt dat hij veel meer kan verdienen als hij meer boten neemt. Dan kan hij een droomleven hebben. De Mexicaanse visser zegt dat hij zijn droomleven al heeft. Kijk om je heen: ik heb het goed.
Het wil niet zeggen dat je niet mag dromen. Dat je geen geld mag verdienen. Dat je geen ambities mag hebben. Maar alleen als het vanbinnen uit komt. Als het een authentiek verlangens is. En je waardering voelt voor jezelf en wat je nu op dit moment doet. Dat wie jij nu bent en wat je nu doet ook al goed genoeg is. Vanuit die plek is er van alles mogelijk. En het heeft niets met meer, meer, meer te maken.
Kwalisite