Al 15 jaar ben ik samen met Carlo. Hij is mijn man en mijn maatje. Alhoewel we erg verschillend zijn kunnen we gewoon goed met elkaar overweg. En telkens verrast het me weer hoeveel we toch ook op elkaar lijken.
Ik lees weleens dat je eerst van jezelf moet houden voordat je een ander liefde kunt geven. Ik dacht dat dit een inzicht was van de laatste jaren, maar dat bleek niet het geval.
Voordat ik Carlo leerde kennen had ik weleens een vriendje, maar dat stelde niet veel voor. Ik vond het altijd moeilijk voor te stellen dat ze mij echt leuk vonden, dat ze echt verliefd waren en mij de moeite waard vonden. Bij die gedachte werd ik misselijk. Ik vond mezelf namelijk absoluut niet de moeite waard. Ik walgde echt van mezelf. Ik was het niet waard om liefde te ontvangen.
Ondertussen vroeg mijn omgeving zich af waarom ik geen vriend had. Was ik niet te kieskeurig? Te verlegen? Te veel bezig met sport? Het voelde als een druk, natuurlijk wilde ik zelf ook graag een vriend. Maar niet zomaar eentje voor de heb.
Het moment weet ik eigenlijk niet meer, maar op een gegeven moment had ik door dat ik eerst mezelf de moeite waard moest vinden. Dat ik van mezelf moest houden. Ik zocht het buiten mezelf en vond het niet. Dat liet ik los. Helemaal. Ik ging goed voor mezelf zorgen. Dingen doe die ik leuk vond, erop uit. Ik was niet meer jaloers op vriendinnen die wel een vriend hadden. Ik was niet meer gericht op de ander, maar op mezelf. Ik had het naar m’n zin. Mijn leven was leuk en ik genoot.
En op een zaterdagavond stapte ik de discotheek binnen. Een vriendin zei: “Dit is Carlo.” Hij pakte mijn hand en hield die net iets te lang vast. Ik wist het meteen. Dit was hem.
Als ik er aan terug denk vind ik het nog steeds een magisch moment. Ik voelde aan alles dat het klopte. Noem het liefde op het eerste gezicht, het lot, maakt niet uit. Voor mij was het bijzonder.
Wat ik hier uit geleerd heb, is de aandacht op jezelf richten. Aandacht voor wat je nodig hebt, zorgen voor jezelf. Dan loopt alles zoals het moet verlopen.
Kwalisite