Kwetsbaar

‘Straks weten mensen dat het over jou gaat. Vind je dat niet eng?’ Dit hoor ik de laatste tijd regelmatig. Het verhaal ‘Moederwond’ is mijn verhaal. Niet letterlijk, maar het komt dicht in de buurt.

En ja, dat is eng.

Jezelf bloot geven is altijd eng. Er zullen mensen zijn die er iets van vinden. Dat ik het zo niet mag opschrijven. Dat ik hier niet mee naar buiten mag treden. Dat het misschien een slecht verhaal is. Dat ik het niet goed heb geschreven. Dat het een waardeloos boek is. Dat kan allemaal gebeuren.

Er zullen ook mensen zijn die het dapper vinden. Dat het moedig is dat ik me kwetsbaar opstel. Dat het een mooi verhaal is. Dat het boek een mooi cadeau is voor vrienden. Dat het boek inspireert. Dat kan ook allemaal gebeuren.

Maar maakt het uit?

Eigenlijk niet. Ik blijf dezelfde persoon. Met negatief commentaar en met positief commentaar. Het verandert niets aan wie ik ben. Helemaal niets zelfs.

Moet ik me dan iets aantrekken van commentaar? Moet ik daardoor veranderen? Moet ik me daarom minder kwetsbaar opstellen?

Eigenlijk niet.

Ik wil me kwetsbaar opstellen. Ik wil laten zien dat het normaal is om pijn te ervaren. En dat juist door het delen van die pijn, de pijn wordt geheeld.

Dat ga ik vaker doen. Dat doe ik op een veilige plek die ik de rode draad heb genoemd. En die plek is niet openbaar. Maar je kan er wel toegang tot krijgen als jij ook bereidt bent om je kwetsbaar op te stellen. Om naar binnen te keren en te kijken wat er pijn doet.

Lees hier meer over de rode draad.