Weinig inhoud, dat waren de 2 woorden uit de kritiek die ik kreeg op Facebook en in mijn hoofd nagalmde. Ik las de reactie op een bericht dat ik had geplaatst en voelde een steek in mijn onderbuik. Kritiek doet pijn.
Niet dat ik nooit eerder kritiek heb gehad, maar dat was meestal per e-mail. Alleen voor mijn ogen bestemd. Nu niet. Dit was en plein public. En dat maakte het erger.
Mijn eerste reactie was woede en het liefste zou ik mijn woede meteen afreageren. Dat deed ik niet. Wat ik eigenlijk het vervelendste vond is dat het me raakte, dat het mij kwetste en dat ik het daarmee persoonlijk maakte. Niet het bericht had weinig inhoud, nee ik. Natuurlijk weet ik dat ik het niet moet doen. Maar het gebeurde wel.
En ik schaam me ervoor. “Doe niet zo flauw. Stel je niet zo aan.” gaat door mijn hoofd. Het komt toch weer neer op dit: “Zie je wel, je bent niet goed genoeg.” Het is een bevestiging van deze negatieve gedachten.
Alle positieve reacties – die heel fijn zijn- vallen in het niet. Binnenin zit een klein meisje dat getroost wil worden. Dat is alles. Misschien moet ik milder zijn voor mezelf. Dat hele klein meisje omarmen en zeggen dat het oké is om verdriet te hebben. Gewoon omarmen, meer niet.
Kwalisite