Het is inmiddels weer twee jaar geleden. Ik wist het niet meer. Wat wilde ik nu echt graag doen? Waar verlangde ik echt naar? Mijn hoofd maakte overuren, maar kon het antwoord niet bedenken.
Ik dacht dat ik alles goed voor elkaar had. Ik werkte als zelfstandig ondernemer; had de vrijheid om mijn eigen uren in te delen. En wat voelde het heerlijk om onder ‘werktijd’ naar de kapper te gaan. Net of ik aan het spijbelen was (wat ik vroeger nooit heb gedaan).
Toch voelde ik me niet gelukkig. En het gaf me een gevoel van ondankbaarheid. Ik vond mezelf een verwend nest. ‘Kijk eens om je heen, besef jij je wel hoe bevoorrecht je bent,’ klonk het in mijn hoofd. En natuurlijk besefte ik hoe dankbaar ik mocht zijn. Maar ik voelde wat anders.
Ik nam afstand van al die dingen die ik moest. Ik deed alleen nog maar het hoognodige; werk voor klanten en zorgen voor mijn kinderen. Ik liep uren alleen door een natuurgebied. Ik kwam niemand tegen. Ik was helemaal alleen. Alleen met mijn verdriet. Een verdriet van niet luisteren naar de stem vanbinnen. Een verdriet van onvervulde verlangens. Een verdriet van jezelf opofferen.
Waar krijg jij over 10 jaar spijt van? Eind 2015 wist ik het. Ik zou er spijt van krijgen als ik geen boek zou schrijven. Alles viel weg, ik wilde alleen nog maar dat. En ik koos ervoor om dat ook te gaan doen.
Ik vind het een mooie vraag om jezelf te stellen. Waar krijg jij over 10 jaar spijt van? Schrijf deze vraag bovenaan een leeg vel en begin te schrijven. Schrijf alles op wat er in je opkomt. Dan heb je meteen een lijst van goede voornemens voor 2018.
Kwalisite