Kom voor eens en voor altijd van je brave-meisjes-imago af

‘Oma, ik heb nog geen cola gehad,’ zei ik nadat ik al een uur binnen was.
‘Kinderen die vragen worden overgeslagen.’ zei oma.
Zo ging het vaak. Ik durfde best te vragen wat ik wilde, maar het werd vaak de kiem ingesmoord. Je vraagt niet om wat je wilt. Je wacht braaf af.

Zojuist herinnerde ik mij een ander voorval waarin mijn brutaliteit de kiem werd gesmoord. Ik had er nog nooit eerder op deze manier naar gekeken. Ik interpreteerde het juist als een wijze les die me verder zou helpen.

Tijdens mijn afstudeerstage bij een thuiszorgorganisatie werd ik begeleid door een vrouw. Een zeer capabele vrouw van wie ik veel heb geleerd. Een voorbeeld voor me. Ze vertelde me dat ik vrij direct overkwam en dat het beter was om wat indirecter, genuanceerder te zijn in mijn communicatie, op die manier zou ik meer voor elkaar krijgen en zijn mensen beter bereid naar me te luisteren. Ik probeerde het vriendelijke meisje uit en het werkte. Een wijze les dacht ik.

Nu zie ik het als manieren om vrouwen te temmen. Want vrouwen moeten nu eenmaal lief, aardig en vriendelijk zijn. Genuanceerd vervelende boodschappen overbrengen. Je inhouden om te krijgen wat je wilt. Niet vragen, maar afwachten. Braaf zijn.

In de eerste week van mijn eerste baan na mijn studie zei mijn collega die bij mij op de kamer zat; ‘Jij bent eigenlijk best een brutaaltje.’ Ik herinner me het moment nog goed. Het gaf me het gevoel gezien te zijn. Een gevoel van kracht in mezelf. Ze wees me erop dat ik ongegeneerd vragen stelde aan een hoge pief en dingen vertelde die zij liever verborgen hield.

Het brutale, moedige deel is steeds verder de diepte ingezakt. Haast onzichtbaar geworden. Het is getemd. Ingehouden. En het laat zich alleen nog maar zien in woede. Meestal gericht op een onschuldige omstander; mijn man en kinderen of de klantenservice van een of ander bedrijf. Dan schrik ik van mezelf. Want ik wil geen heks, feeks, kenau zijn.

De feeks vertegenwoordigt iets in ons. Het brutale deel. Het deel dat zich uitspreekt. Ik merk het om me heen. Er zijn steeds meer vrouwen die zich willen uitspreken. Die de drang voelen om hun stem te laten horen. Die hun verhaal willen vertellen.

Hoe uit jij dit ongetemde deel in jezelf? Laat het me weten in een reactie onder dit bericht.