Toen ik in de spiegel keek, zag ik een dikke zwelling boven mijn oog. Ik deed mijn lenzen uit en haalde mijn make-up eraf. Ik zette mijn bril en ging weer in de tuin zitten waar de kinderen aan het spelen waren. Ik dook weer in mijn boek.
Totdat Carlo thuiskwam en voorstelde de deur uit te gaan. Ik kan niet naar buiten, ik zie er niet uit. Ik heb geen make-up, zo wil ik niet gezien worden. Als we maar geen bekenden tegenkomen.
Eigenlijk vind ik het vreemd dat ik me zo liet beïnvloeden door een dik oog. Wat maakt het uit wat anderen ervan vinden? Net of iedereen naar mijn oog kijkt? Ik leek wel een pubermeisje dat de hele ochtend bezig was om haar puistje te camoufleren. Toen de dag erna mijn oog al een stuk minder dik was, maar uiteraard nog steeds niet voldeed aan mijn eisen en Paco zei dat hij buikpijn had, schoot het even door mijn hoofd hoe gemakkelijk ik hem ziek kon melden. Zo hoefde ik mijn gezicht niet op het schoolplein te laten zien.
Ik bedacht me hoe diep het willen voldoen aan het schoonheidsideaal in me zit. Ik schrok er zelfs van. Ik ging al ruim een jaar niet meer op de weegschaal staan omdat ik me gewoon de hele dag vervelend kon voelen als ik niet aan mijn ideale gewicht voldeed. Het niet meer wegen, zorgde ervoor dat ik meer ontspannen met eten om kon gaan. Ik zei altijd dat ik het voor mezelf deed, make-up, kleding, slank zijn. Is dat echt zo?
Als ik ergens in een hut op een berg zou wonen met alleen Carlo en mijn kinderen, zou ik dan elke dag make-up op doen? Zou ik me dan schamen voor een dik oog? Zou ik me dan druk maken om kleding? Ik betwijfel het.