Er zijn een heleboel puzzelstukjes samengevallen. Wat voor een groot inzicht heeft gezorgd bij mij. Niet bij mijn omgeving overigens die hadden het al lang door… Zo gaat dat meestal. Je gelooft het pas als je het zelf niet. En dat gebeurde.
Ik herinner me nog ooit een MBTI test gedaan te hebben bij mijn eerste werkgever. De uitslag was ENTP: energiek, nieuwsgierig, innovatief, direct, eerlijk en rationeel. Het paste best bij me. Toen een collega zei dat hij hetzelfde type had, was er wel een stemmetje in mijn hoofd die zich afvroeg hoe dat kon. Hoewel hij de gelijkenis meteen zag, was die voor mij minder duidelijk. Hoe dan ook, volgens deze test was ik extravert (E).
Extravert betekende dat ik makkelijk in gesprek raak met mensen, energie krijg van samen zijn met anderen en vooral spraakzaam ben. Het klopte ook wel, want op de basisschool kreeg ik op mijn rapport een 10 voor kletsen. Waarbij de leraar nog even de opmerking maakte dat het jammer genoeg voor mij geen officieel vak was en dat ik er maar mee op moest houden. Dus ja, ik praatte graag en veel.
Zo was ik en zo zou ik door het leven gaan.
Als ik voor mijn werk op een bijeenkomst was, zocht ik altijd eerst het toilet op. Ik sloot mezelf daar dan 5 minuten op in de hoop dat iets van het programma snel zou beginnen zodat ik gewoon in de zaal kon gaan zitten en luisteren. Of ik hoopte dat ik op het toilet een bekende tegenkwam, zodat ik alvast iemand had om mee te praten. Ik weet nog dat mijn leidinggevende me altijd stimuleerde om praatjes te maken met onze klanten, maar ik bleef veilig bij een collega staan. Tenzij er toevallig een klant aan onze tafel stond, dan praatte ik wel. Vooral veel en druk, met veel handgebaren.
Bij een latere werkgever, waar ik marketing manager werd, zie ik nog voor me hoe ik in een restaurant zit met onze directeur en een collega. Het is heel gezellig, we zijn met z’n drieën en ik voel me op mijn gemak. Lang zal het niet duren, want we wachten op onze Zweedse agent en zijn collega. Als we niet veel later met z’n vijven aan tafel zitten, praat mijn directeur volop. Ook mijn andere collega weet het gesprek goed gaande te houden. Ik geloof dat ik twee zinnen heb gezegd. En dat kwam alleen omdat mijn directeur mij een vraag stelde. Achteraf vroeg ze wel waarom ik zo stil was, want ik had immer altijd veel ideeën en ik praatte er nu helemaal niet over. Ik schaamde mij voor mijn Engels was mijn antwoord. Ze snapte het niet, want mijn werk bestond al jaren uit de contacten met internationale klanten. Ook bij mijn eerdere werkgevers overigens. Ik snapte het zelf eigenlijk ook niet.
In 2013 deed ik een coachopleiding. In mijn opleidingsgroep zat een vrouw die mij enorm triggerde. Ze was heel aanwezig in de groep en stond volop in de aandacht. Voor het eerst merkte ik bij mezelf dat ik mezelf pushte om mij ook zo te gedragen en dat het me zenuwachtig maakte. In een 1 op 1 gesprek met de trainer werd het nog duidelijker. Hij vroeg me ook hoe ik mezelf liever zou gedragen in een groep. Ik antwoordde dat ik liever eerst de kat uit de boom kijk. Dat ik niet constant het gevoel wil hebben dat ik moet praten om gezien te worden en dat ik alleen iets wil zeggen als ik vind dat het wat toevoegt. Op dat moment gaf ik mezelf daar toestemming voor. Er viel een zwaarte van me af, toch kon ik dit niet meteen in de praktijk brengen. Nog jaren daarna heb ik me uiterst ongemakkelijk gevoeld in groepen en voelde ik nog steeds die onzichtbare hand in mijn rug die mij naar voren drukte om gezien en gehoord te worden.
In januari 2016 startte ik met het schrijven van mijn eerste boek. Ik wilde heel graag een boek schrijven. Als meisje droomde ik ervan en deed ik niets liever dan opstellen schrijven en boeken lezen. Nu ging ik dat verlangen in de praktijk brengen. Hoewel het onderwerp niet licht was, was het schrijven wel licht. Het voelde als thuiskomen. Ik voelde mij compleet op me gemak. Mijn computer en ik, twee trouwe bondgenoten bij elkaar door de woorden op het scherm. Ik hield ervan. En ik houd er nog steeds van. Een halfjaar heb ik niets anders gedaan dan schrijven. Ik miste het contact met mensen niet. Sterker nog, ik voelde me beter dan ooit tevoren.
Eens in de zoveel tijd raak ik in de ban van persoonlijkheidstest. Ik houd ervan en de vraag: wie ben ik? is een constante drijfveer voor mij. MBTI maar weer een keer. Dit keer kwam eruit: INFJ: complex, sterk intuïtief, creatief, anderen helpen hun potentieel te ontwikkelen, gevoelig voor de emoties van anderen en daardoor snel opgebrand. Dat alles was nog niet meteen dat ik dacht: ja, dat ben ik. Het was de vermelding dat ze extravert overkomen. Als ze gepassioneerd zijn, kunnen ze daar veel over praten. Er ging een lampje branden bij mij op dat moment. Ik kom wellicht extravert over, maar ik ben het niet.
Nu zul je denken dat ik vanaf dat moment door had dat ik introvert ben. Dat is niet zo. Ik wist het nu. Maar iets weten is nog niet hetzelfde als iets ervaren. En dan komt er nog een laatste stukje achteraan: accepteren.
Ik wist het nu, maar ik zag mezelf zo niet. Ik was zo gewend om mezelf te zien als iemand die makkelijk contact maakt, als iemand die overal op af stapt, als een haantje de voorste, als iemand die ervan houdt om op het podium te staan. Al deed ik geen een van die dingen en maakte ze mij allemaal ontzettend zenuwachtig. Ik zag mezelf wel zo. En wij mensen willen nu eenmaal graag voldoen aan het beeld dat we van onszelf hebben. Dus zolang ik mijn zelfbeeld niet had veranderd, kon ik mezelf ook niet anders gaan gedragen. In mijn gedrag streefde ik nog steeds naar de extraverte manier. Ik las alles over INFJ. Ik kocht het boek van Carl Jung op basis waarvan de MBTI types zijn bedacht. Ik wilde er alles over weten, zoals ik zo vaak had als ik ‘gepakt’ werd door een onderwerp.
Ik gaf met veel plezier en enthousiasme mijn trainingen over schrijven vanuit je hart. Ik houd enorm van schrijven als zelfhulptool. En ook van de magie van het schrijven. Al is het ook vooral oefenen en trainen. Schrijven combineert voor mij hart en hoofd en daar houd ik van. En ik merkte ook dat ik in staat was om die twee moeiteloos te combineren. Ik kon van een vaag verhaal een helder bedrijfsverhaal maken. En vaak voelde ik ook aan wanneer mensen niet het hele verhaal vertellen. Daarvoor hoef ik niet met ze in een ruimte te zijn, ik lees het tussen de woorden. Ik merkte dat ik als het ging om mijn vak behoorlijk veel zelfvertrouwen had gekregen. Ik stond voor mijn visie en durfde deze ook uit te dragen, vooral schriftelijk.
Inmiddels was ik 40 jaar geworden. Ja, ik vind dat toch een mijlpaal. Op mijn 40e verjaardag besloot ik dat het afgelopen was met mijn onzekerheid. Dat lukte ook. Ik koos voor focus in mijn bedrijf: op inhoud en op bedrijfsmodel. Ik wist inmiddels heel goed wat wel en niet bij mij paste. Ik wist wat mij moeiteloos af ging en waar ik energie van kreeg. Daar koos ik voor.
Toch waren er nog steeds angsten. En het gekke was, ik zag mezelf niet als een bang persoon. Toen bedacht ik me waar ik dan helemaal niet bang voor ben. Zo durfde ik best in een boom te klimmen, de radslag te doen in mijn tuin, instagram stories te maken, mijn gevoelens op te schrijven en te delen op social media en schaatsen op noren te leren. Ineens zag ik dat al mijn angsten te maken hadden met sociale situaties. En daar was het: ik ben een introvert en ik vind nog steeds dat ik mezelf in sociale situaties moest gedragen als een extravert.
Ik vond nog steeds dat ik naar feestjes moest gaan. En als ik op zo’n feestje was dan vond ik nog steeds dat ik met iedereen een praatje moest maken. Als ik dat niet deed, dan voelde ik me schuldig. Dan voelde het alsof ik met niet sociaal had gedragen op dat feest.
Ik vond nog steeds dat ik praatjes over koetjes en kalfjes moest maken op het schoolplein, bij de supermarkt of in de speeltuin. Al deed ik het vaak niet. Het bleef wel in mijn hoofd rondspoken. Het was wel de norm waar ik aan moest voldoen. En door het niet te doen, voelde ik spanning.
Ik vond nog steeds dat ik het leuk moet vinden in een groep. Hoewel ik niet telkens hoef te praten, vond ik wel dat ik enthousiast en energiek moet worden van de groep. Ik keurde het af dat ik daarna uitgeblust was en niets liever wilde dan in bad gaan en vervolgens naar bed.
Ik vond nog steeds dat ik het leuk moest vinden om in het weekend ergens naar toe te gaan. Als ik een hele zaterdag thuis was gebleven en een boek had gelezen, voelde ik me schuldig en vooral heel saai.
Als ik een uitnodiging kreeg voor een familieweekend, ging ik er vaak maar 1 dag heen. Toch voelde ik dat ik me moest verantwoorden waarom ik maar 1 dag bleef. En zei ik tegen mezelf dat het toch wel heel flauw van mezelf was.
Ik bleef naar netwerkavonden gaan, maakte daar praatjes en vroeg me de hele tijd af wat ik daar deed. Ik keek uit naar het moment dat er een gelegenheid kwam om naar huis te gaan.
Ik vond dat ik onverwachts bezoek leuk moest vinden. Want ja, wij brabanders zijn toch gastvrij. Of nog erger, als ik thuis kwam van een hele lange dag en daar dan ineens een schoonvader, neef of vriend aan mijn keukentafel zat. Dan kon ik wel huilen, maar ja dat is natuurlijk niet normaal. Je behoort dan gewoon vriendelijk te lachen, aan te schuiven en mee te praten (of op z’n minst de glazen bij te vullen).
Ik vond dat gebeld worden nu eenmaal bij het ondernemerschap hoorde. Wat is dat nu een ondernemer die zijn telefoon niet opneemt? Je laat toch zeker geen kansen schieten. Als mijn telefoon gaat, raak in de stress. Het is een onderbreking en 9 van de 10 keer geen welkome.
Het was ineens zo simpel. En zo helder.
Ik ben introvert. En het enige wat ik hoef te doen – nu ik het herkend heb – is het te erkennen. En mezelf toestemming geven om af te rekenen met deze angsten. Niet door mezelf in een rol te pushen die me niet past. Maar door mezelf toestemming te geven het op mijn eigen-wijze te doen.
Gezien worden. Dat gaat alleen als je zelf ziet wie je werkelijk bent. Dan heb je de mogelijkheid om je gedrag aan te passen. Dan zal het ook duurzaam zijn. Dan zal het transformerend zijn. Eerder niet. Dan blijft het vooral hard werken, doorduwen en iemand proberen te zijn die je diep vanbinnen niet bent.
Dit is geen lineair proces. Het groeiproces is een cirkel. Herkennen. Erkennen. Groeien.
Ik weet niet wanneer ik dit bericht voor het eerst zag maar ik moet het blijven lezen want het klopt zo totaal voor mezelf. Dank je wel Gwyneth.
Fijn dat het een goede reminder voor je is. En je ziet het: je bent niet alleen :).
Mooi geschreven. Ik merk dat ik het gebrek aan feestjes op het moment eigenlijk helemaal niet zo erg vind. En door de week in de avond afspreken, doe ik niet graag. Ik heb vorige week voor de eerste keer gewoon gezegd dat ik het niet graag doe.
Wat goed dat je dat hebt gezegd. Ik merk ook vaak dat blijkt dat je daarin helemaal niet de enige bent.