Ik zeg gewoon waar het op staat

Als je heel lang hebt gezwegen, terwijl je wel wilde spreken, kan je weleens een hele andere kant op gaan. De kant van alles ongefilterd naar buiten laten. Onder het mom van: ‘ik doe mijn mond voortaan open, hoor.’

Ik denk dat er nu vast wel iemand in je gedachten komt. Dat zal je vast niet zelf zijn, want dit soort dingen zien we meestal niet bij onszelf.
Je mond open doen is niet hetzelfde als je jezelf uitspreken.
Je mond open doen, komt nog steeds vanuit dezelfde pijn als je mond houden. Je hebt nu alleen een andere strategie gekozen om met de pijn om te gaan.

Wellicht koos je ervoor je mond te houden uit angst voor wat anderen van jouw mening vinden.
Je koos ervoor omdat je wellicht dacht dat je niet slim genoeg was om iets te zeggen.
Of omdat je geen opening zag tussen het verbale geweld van anderen.

Dan komt er een punt dat je besluit niet langer meer je mond te houden. Want je ziet nu dat je al die tijd je mond hebt gehouden, zonder dat je dat wilde. Dat doet pijn. En nu besluit je dat niet meer te doen.

Dus geef je jouw mening, overal en bij iedereen. Je wilt van je laten horen.
Of je nu wel of geen kennis hebt, je mengt je in het gesprek om te laten horen dat jij ook een stem hebt.
Je wacht niet meer op openingen, je forceert ze. Je verheft je stem en dwingt daarmee af dat mensen naar je luisteren.

Nog steeds ben je gedreven door emotie. In beide gevallen is de emotionele lading er niet af. Dus maakt het niet zoveel uit of je nu wel of niet iets zegt. Zolang de emotionele lading erop zit, spreek jij je uit vanaf een plek die niet authentiek is. Je laat je emoties spreken.

Jezelf uitspreken gaat over spreken vanuit je hart. Vanuit oprechtheid. Vanuit verbinding met jezelf en de ander.
Je geeft je mening als jij voelt dat deze van toegevoegde waarde is.
Je deelt jouw kennis omdat je anderen hiermee een dienst bewijst.
Als er geen opening is in het verbale geweld van anderen, luister je met je hart. En ontdek je dat er vanzelf een opening komt.

Dat is wat uitspreken voor mij is. Iets heel anders dan “ik doe mijn voortaan mijn mond wel open.” Want ongenuanceerd je mond open doen is net zo makkelijk als altijd je mond houden.

Jezelf uitspreken vanuit je hart betekent dat je jouw emoties onder ogen ziet en je er niet langer meer door laat leiden. Dat je niet spreekt vanuit emotionele wonden, zelfs niet als anderen dat doen.

Dit vergt oefening. Vriendelijk zijn naar jezelf. Je emoties schrijvend onder ogen zien, helpt om er met meer afstand naar te kijken. En om je vervolgens uit te spreken vanuit je hart.