Ik kan mijn verhaal niet vertellen, want ik weet niet wat mijn missie is. Deze is voor de perfectionisten onder ons. Want een goed verhaal dat komt ergens vandaan en dat leidt ergens toe, nietwaar? Een goed verhaal heeft een stevig fundament. Dat gaat écht ergens over. En wat is er nu een beter fundament dan een missie, de reden van je bestaan?
Even over die missie. Ik had echt een missie nodig om mijn verhaal te vertellen, althans dat dacht ik. Toen ik mijn eerste roman schreef, wist ik dat het enige wat echt nodig was voor een verhaal: woorden op papier waren. Dus richtte ik me daar maar op.
Uiteindelijk vond ik mijn missie op een onverwachte plek: in de weerstand. Ja, echt. Ik hoor altijd hele mooie verhalen over mensen die dienend willen zijn aan de wereld. Die als missie hebben anderen te helpen. Eerlijk gezegd kon ik dat nooit begrijpen. Ik wilde eigenlijk alleen maar doen wat ik zelf leuk vond en als een ander daarbij geholpen was, dan was dat mooi meegenomen. Zo schreef ik mijn boek ook voor mezelf. Het was een verhaal wat ik moest vertellen, alsof het haast niet anders kon.
Ergens had ik de overtuiging dat een missie altijd moest ontstaan vanuit een diep liefdevol verlangen. Maar mijn missie komt uit pijn. Uit de pijn die ik zelf heb gevoeld, uit de pijn die ik heb gezien bij mijn moeder, uit de pijn die ik heb gezien bij mijn oma. En uit de pijn die ik dagelijks om me heen zie. Het is de pijn die vrouwen ervaren. De pijn van het niet gezien worden, van het niet gewaardeerd worden, van het inhouden. Van het inslikken van hun woorden, ideeën en wilde plannen. En als ik die pijn voel bij mezelf, dan is dat het moment om erover te spreken. Om mijn waarheid te vertellen. Want alleen dan verdwijnt de pijn. Voor mij en voor anderen.
Nog steeds op zoek naar je missie? Zoek eens op wat je pijn doet. Schrijf erover. Praat over. Je zit dicht in de buurt, het kan niet anders.
Kwalisite