“Ik ga weer in loondienst,” komt in mijn gedachten na twee opzeggingen voor mijn STORY | Membership. Een vervelend gevoel in mijn buik. Een gevoel van falen. Van het niet goed genoeg doen. En tegelijkertijd komen er andere gedachten naar binnen.
“Stel je niet zo aan, het zijn maar twee mensen.
“Het hoort nu eenmaal bij het ondernemerschap, je moet hier gewoon mee leren omgaan.”
“Er zijn ergere dingen, hoor.”
Allemaal waar misschien, maar het vervelende gevoel ebt er niet door weg.
Nog even denk ik door over hoe veel makkelijker een baan in loondienst zou zijn. ’s Ochtends vertrekken naar je werk. Anderen die je ict-problemen oplossen. De koffie die al gezet is. Collega’s die je de schuld kan geven als iets fout loopt. En om vijf uur de deur achter je dichttrekken en alles vergeten. Dan bedenk ik me dat ik ooit zo’n baan had. En dat ik helemaal niet in staat was om het werk na 17 uur los te laten. Dat ik ’s avonds werd gebeld door collega’s. Of dat ik het nodig vond om in mijn weekend mails weg te werken. Ik realiseer me ineens hoe fijn ik het heb als ondernemer. Dan lukt het ineens wel om die twee opzeggingen te relativeren.
Ik denk dat wij ergens vergeten zijn dat teleurstellingen en tegenvallers bij het leven horen. En het is natuurlijk niet hip om daarover te praten, want niemand wil weggezet worden als een notoire zeikerd of zuurpruim. We willen ons allemaal groot houden en sommige dagen lukt dat nu eenmaal wat beter dan anderen.
Telkens als ik merk dat “ik ga in loondienst” in mijn gedachten is, dan zie ik dit als een reminder. Want de kans is dan groot dat ik dingen aan het doen ben die niet bij me passen. Ik doe bepaalde dingen uit plichtsgevoel, omdat anderen het zeggen of omdat ik denk dat het zo hoort. Er zit altijd wat onder. En als ik het onderste boven krijg, weet ik wat ik kan doen om mijn gevoel van succes weer op te roepen.
Kwalisite