Hoe doet zij dat toch? Dunja vertelt…

Dunja (35 jaar) is getrouwd met Patrick en ze zijn al ruim 18 jaar samen. Samen hebben ze een dochtertje Guusje (oktober 2011), werkt 4 dagen per week als Office Manager bij IRIS Nederland, met kantoren in Sittard, Amsterdam en Oslo (Noorwegen) en is 1 van de 3 MT leden die verantwoordelijk zijn voor de bedrijfsvoering.

Normaal gesproken plaats ik hier een kort stuk waarin ik beschrijf hoe deze moeder werk en moederschap combineert. Dit keer is het anders. Dunja heeft haar verhaal zo mooi opgeschreven, dat ik het niet wil inkorten of iets dergelijks.

Ik laat Dunja zelf aan het woord en dit is wat ze vertelt…

En “Hoe doet zij dat toch” heeft mij doen twijfelen wat ik dan zou moeten schrijven, want Hoe ik het deed, heeft mede geleid tot een burn-out waar ik nu probeer bovenop te komen.

Toen Guusje geboren werd, vond ik haar het allerbelangrijkste en weer stond ik zelf ergens helemaal onder aan het rijtje in orde van belangrijkheid. Na mijn zwangerschapsverlof ging ik 4 dagen op kantoor werken en de woensdag was echt mijn mama-dag. In het begin merkte ik dat als ik op kantoor was, ik met mijn hoofd bij Guusje was en als ik bij Guusje was, was mijn hoofd op kantoor. Niet heel handig. Gelukkig kwam ik er als snel achter dat dat niet de bedoeling kon zijn en vanaf toen was de woensdag volledig voor mijn dochtertje en kwam overdag het woord werken ook niet in mijn agenda voor. Maar toch ging het ergens mis…

Mijn bewijsdrang en perfectie maakte dat ik veel te veel in mijn werk opging en op een gegeven moment ook niet meer af kon schakelen. Zat ik vaak achter de laptop in de avonduren en dacht ik dat alles alleen moest doen en vooral wilde ik dat iedereen op kantoor het naar hun zin zouden hebben en ik vond dat het mijn taak was om daarvoor te zorgen. En wat mij al die jaren ervoor zoveel energie had gegeven, was nu de grootste energievreter die je je maar kunt voorstellen. Mijn mama-dag had ik nodig om op te laden om de donderdag weer aan de slag te kunnen gaan. En het weekend had ik ook nodig om bij te tanken.
Om een lang verhaal kort te maken, zo ging ik het niet meer en sinds eind november 2014 ben ik dan ook thuis met een burn-out.

En daar komt ook die twijfel weer, want dan ga ik je nu vertellen “Hoe doet zij dat toch” een “Fabulous business mama met een burn-out”
Maar ik heb nu wel eindelijk echt voor mezelf gekozen en leef in het NU.  Sinds ik mezelf op de eerste plek zet en mezelf de moeite waard vind om naar te luisteren kan ik er echt voor mijn kind zijn. En nu werk ik dan wel niet, maar dat is tijdelijk. Ik zal mijn grenzen beter moeten gaan bewaken en vooral stoppen met alle ballen in de lucht te willen houden. Ik kan en wil niet meer perfect zijn. En dan is het ook nog eens dat je jezelf oplegt om perfect te zijn. Niemand die het van je verwacht…Hoe mijn toekomst er ook uit zal gaan zien, zo ga ik het niet meer doen

Waar ben je het meest trots op?

Ik ben er het meest trots op dat ik de mama van Guusje mag zijn. Dat ik bij het moederschap geen prestatiedrang voel en liefdevol bekijk wat het beste voor mijn kind is. Dat ik Guusje leer om van haarzelf te houden omdat ik van mezelf ben gaan leren houden, maakt me trots. Sinds kort zingen we elke dag wel een keer voor elkaar: “heel mijn hart staat open voor jou”. Ik ben er zo trots op dat ik zo een lief meisje mag begeleiden op haar ontdekkingsreis en vooral voor alles dat ze mij meegeeft op mijn eigen ontdekkingsreis.

Dan ben ik ook heel trots op mezelf dat ik eindelijk voor mezelf open sta, en zelfs durf te bloggen over al dat me bezig houd en hoe ik nu met mijn burn-out omga en mijn eigen ontdekkingsreis. Het schrijven van de blog zelf is voor mij al helend, maar de reacties die ik krijg zijn echt de kers op de taart.

Stel je voor je hebt elke week 100 euro extra te besteden helemaal voor jezelf. Waar zou je het aan uitgeven?

Ik weet dat ze eigenlijk voor mezelf zijn, maar ik heb al alles wat mijn hartje begeerd en kan vele leuke dingen doen en kopen dus ik zou dan elke week iemand blij maken die het niet zo breed heeft. Een gezin voor wie het niet vanzelfsprekend is om eens iets leuks buiten de deur te doen, een pubermeisje uit een bijstandsgezin iets van mooie kleding laten uitzoeken, eenzame bejaarden meenemen naar een gezellig terrasje voor een kopje koffie. Ik kan zoveel dingen verzinnen waarmee ik anderen blij zou kunnen maken.

Wat vind jij zwaar aan het moederschap en spreek je nooit uit?

Wat ik zwaar aan het moederschap vind is dat ik zie hoe lief mijn dochtertje naar anderen is, maar dat niet iedereen daar voor open staat. Ik vind het echt zwaar om de teleurstelling en onbegrip in haar ogen te zien als ze een kindje wil knuffelen en ze weggeduwd wordt of als ze onbevangen lief naar een volwassene lacht of contact probeert te maken en volledig genegeerd wordt. Ik blijf haar steunen in haar ontvankelijkheid en probeer uit te leggen dat dit nu helaas is hoe sommige mensen in hun leven staan en dat het niets met haar persoonlijk te maken heeft. maar toch.. ik vind het zwaar om te zien.