Ik denk dat het inmiddels 1,5 jaar geleden is dat ik mijn wedstrijdzwempak weer aantrok, mijn badmuts en zwembril opzette. Het water in sprong en weer wist hoe koud dat in het begin is. Dan meteen hard gaan zwemmen en na de eerste baan de kou vergeten zijn. En alleen nog maar kunnen genieten van de lichtheid van het lichaam die het in het water heeft.
Elke woensdag zwemmen wij, mijn zwemvriendin van vroeger en ik. We doen alles wat vroeger niet mocht, halverwege afsnijden, kletsen, naast elkaar zwemmen en nog meer kletsen.
Na enkele jaren proberen te leren schaatsen op noren en te zijn afgehaakt bij pootje over, is het een verademing om een sport te doen die je als vanzelf beheerst. Ik weet nog dat we de eerste keer naar het baantjes zwemmen gingen. Mijn vriendin liep meteen naar de snelste baan. Ik vroeg me af of wij daar nog wel thuis hoorde. Zij dacht van wel. En gelijk had ze.
In tegenstelling tot het schaatsen, wat elke week een worsteling was, ging dit als vanzelf. Als het gisteren was dat wij vier avonden in de week in dit zwembad lagen. Natuurlijk is ons tempo niet meer zoals dat toen was, maar het zwemmen ging nog steeds als vanzelf.
Ik denk dat ik 20 jaar niet gezwommen heb. Ik dacht alleen nog maar aan de ‘slechte’ dingen. De rode kringen onder mijn ogen van de zwembril, het stroeve haar van het chloor, de uitgedroogde huid en de kou als je het water uitkwam. Mij kregen ze niet meer in een zwembad.
En nu, denk ik alleen nog maar aan de mooie dingen. Het gedragen worden door het water, de stilte en rust als je zwemt, het meditatieve karakter van baantjes zwemmen, het rolkeerpunt wat zo’n heerlijke beweging is en het machtige gevoel van de vlinderslag zwemmen.
Het is als een oude liefde terugvinden. Ineens snapte ik weer wat ik in dat zwemmen zag. Ik voelde weer wat ik toen voelde. En ik ga het nog heel lang volhouden. Misschien zelfs wel weer een wedstrijd zwemmen. Dat lijkt me geweldig. Eerst nog even verder trainen.
Kwalisite