Toen ik in 2016 begon met schrijven over een diep verdriet, wat ik zolang ik me kon herinneren bij me droeg, had ik nog nooit van de term moederwond gehoord.
Een paar maanden eerder was ik bij een coach geweest. Zij was het die voor het eerst woorden gaf aan het verdriet: of ik misschien als klein meisje het verdriet van mijn moeder had gedragen. Ik kon alleen maar antwoorden met tranen. Ik wist meteen dat het waar was. Het schrijven had ik nodig om er woorden aan te geven.
Tijdens het schrijfproces deed ik onderzoek en al googelend kwam ik uit op een artikel van Bethany Webster. Daar stond het: moederwond. Er was een woord voor wat ik voelde en ervaarde. Dat alleen al, luchtte ontzettend op.
Ik las alle artikelen van Bethany die ik maar kon vinden om beter inzicht te krijgen in de moeder-dochterrelatie. Toen ik dit jaar ontdekte dat ze al haar kennis heeft gepubliceerd in een boek, wilde ik dat uiteraard lezen.
Maar ik stond niet meteen te popelen, want inmiddels was het al weer 4 jaar geleden dat mijn roman uitkwam en ik dacht dat ik het onderwerp achter me had gelaten. Toch was mijn nieuwsgierigheid naar het boek te groot om het te laten liggen.
Doordat Bethany in het boek afwisselend haar persoonlijke verhaal deelt en de kennis die zij heeft verzameld is het een aangenaam boek om te lezen.
Haar persoonlijke verhaal bracht mij herkenning op bepaalde punten en de kennis zorgde ervoor dat ik zaken in breder perspectief kan zien.
Zo schrijft ze: ‘Als vrouwen die de moederwond helen zijn we ‘ontwrichters’ en pioniers die door onze manier van leven een nieuwe wereld scheppen. Wanneer we weigeren onszelf te temperen, onszelf de mond te snoeren, kleinere dromen na te streven of onze ambities in te tomen, eisen we onze persoonlijke macht op en vergroten we het potentieel van de mensheid als geheel.’
Tijdens het lezen van dit boek realiseerde ik me dat ik de moederwond weliswaar op persoonlijk niveau heb geheeld maar dat er situaties zijn buiten mijn gezin van herkomst waar ik nog steeds in oude patronen stap. Je betaalt een prijs voor ‘jezelf zijn’. Die zal nooit zo hoog zijn als de prijs voor ‘doen alsof.’ Maar dat is niet een keuze die je één keer maakt. Die keuze maak je elke dag opnieuw.
Zo schrijft Bethany: ‘Bedreven worden in het aan het licht brengen van ontwrichtende waarheden vereist dat we op twee belangrijke vlakken in staat zijn tot loskomen:
1 Loskomen van de behoefte om koste wat kost de ‘vrede’ te bewaren.
2 Loskomen van de behoefte om sympathiek gevonden te worden, te worden begrepen en goedkeuring te krijgen.’
Dit gaat om je waarheid durven spreken. Dat lukt mij steeds beter, bij meer mensen en in meer situaties. Maar er komt altijd weer een situatie op mijn pad waarbij ik terug word geworpen en de angst van mijn eigen kleine meisje weer voel. Dan mag ik een liefdevolle innerlijke moeder voor dat meisje worden en is de weg vrij om mijn waarheid te spreken.
Dit boek biedt uitstekende inzichten en praktische oefeningen om hiermee aan de slag te gaan. Om af te sluiten met de woorden op de achterflap van het boek: je pijn en woede uiteindelijk omzetten in heling en zelfliefde.
Bestel hier het boek paperback of ebook via bol.com
Het boek is ook rechtstreeks bij uitgeverij Mens te bestellen via deze link.
_______________
De links op deze pagina zijn affiliate links van het partnerprogramma van Bol.com.
Kwalisite
Dag Gwyneth, hartelijk dank voor deze informatie over loskomen. Het lijkt me effectief een boek dat zeker de moeite van het lezen waard zal zijn. Groetjes, Chantal
Graag gedaan! Fijn dat je het mij laat weten.
Ik heb hier nog nooit van gehoord en ga hier dus óók mezelf eens in verdiepen. Ik herken heel duidelijk wat je omschrijft in je mail, het je weer terugtrekken, alsof je er niet mag zijn. Dat doe ik ook nog regelmatig. Soms denk ik dat ik al geheeld ben, maar er zijn nog deeltjes die aanwezig zijn. Fijn om weer aan deze training mee te doen. Dankjewel!
Je bent niet de enige, ik had er ook nog nooit van gehoord. En als ik aan mensen vertel dat ik over de moederwond een roman heb geschreven dan moet ik het meestal twee keer zeggen. Voor mij is het ‘de pijn van het vrouw zijn’.