Herken je dit? Je praat met iemand en zij vertelt precies hetgeen jij wilt doen. In het begin denk je nog. Nee, ik hoor het niet goed. En dan gaat ze verder. Het lijkt alsof ze jouw woorden praat. De moed zakt je in de schoenen. Je voelt je bedreigd. De lach op je gezicht verdwijnt. Je zoekt naar iets om weer over jezelf te beginnen. Om te laten weten dat jij het toch echt op een andere manier doet.
Nou ja… eigenlijk wil je gewoon laten weten: dit is mijn domein: wegwezen! Je wilt je territorium beschermen. Je voelt je aangevallen. En de leeuwin in jezelf komt los.
Dit is mij heel vaak overkomen.
En het overkomt me nog steeds. Er is wel iets veranderd. Ik weet wat het betekent: er wordt aan mijn vertrouwen getornd. Aan het vertrouwen in mezelf. Als ik nu zoiets meemaak, laat ik het niet meer gebeuren. Ik luister oprecht. Ik stel vragen. En ik merk dat het me niet meer raakt. Ik kan het loslaten.
Weet je waarom?
Omdat ik ervan overtuigd ben dat iedereen zijn eigen unieke plek heeft. En dat er nog heel veel verandering nodig is in de wereld. En dat er heel veel mensen nodig zijn om die verandering teweeg te brengen. Wat ik nu zie is een mede-pionier. Iemand die aan hetzelfde werkt als ik. In haar eigen vorm, op haar eigen-wijze. En als we allemaal onze bijdrage leveren aan die grote verandering. Dan gebeurt het ook.
En ja, ik besef het me ook: ik klink als een heilige.
En geloof me, ik ben alles behalve dat. Ik vertel dit omdat dit het verhaal is dat ik tegen mezelf vertel als zoiets gebeurt. Het is een reminder dat we allemaal onze eigen plek hebben. Dat we complementair zijn aan elkaar i.p.v. dat we elkaar moeten bevechten. Er is plek voor iedereen. Dat geloof ik oprecht. En ik wil het vaker ervaren.
Kwalisite