Je kent het vast wel. Je hebt geen zin om naar een feestje te gaan. Je hebt geen zin om met iemand af te spreken. Je hebt geen zin in een of ander groepsgebeuren waar je voor uitgenodigd wordt.
Ben je daar dan ook eerlijk over? Heel eerlijk? Ik niet.
Zelfs niet naar mezelf. Het duurt altijd even. Het begint dat ik allerlei excuses ga verzinnen waarom ik niet kan. Laat ik een concreet voorbeeld van mezelf noemen. Ik volg pilates les en doe dat 1 op 1. Het bevalt me prima. Niet dat ik altijd juichend klaar sta om aan de slag te gaan, want die buikspieren voel ik daarna echt wel. Maar ik ben altijd blij als ik ben geweest. En ook met het resultaat op mijn lichaam.
Nu kon mijn pilatestrainer een aantal weken niet op het tijdstip dat ik altijd privéles volg. Het alternatief was de groepsles. Ik zei ja. En ik dacht ook dat ik echt zou gaan. De eerste keer dat het zo ver was, voelde ik me niet lekker. Ik was ziek geweest en wilde vooral slapen. Dus ik zei af. De tweede keer was na mijn vakantie. Het coronavirus had mijn dorp als eerste bereikt en ik zei tegen mezelf dat ik niet naar zo’n groepsles ging. Terwijl ik wel in een restaurant ging eten. Toen voelde ik al wel dat dat niet klopte.
En zei ik tegen mezelf: wat is er nu echt aan de hand? Het antwoord kwam als vanzelf: ik heb gewoon geen zin in een groepsles. Dat was duidelijk. En ik realiseerde me dat de enige reden dat ik nog naar de groepsles wilde was omdat ik dat nu eenmaal had toegezegd. En afspraak is afspraak. Een hardnekkige overtuiging die ik heb. Dan ontstaat de worsteling. Verzin ik weer een smoes? Dat voelt niet goed. Of ben ik gewoon eerlijk? Ik koos voor het laatste. Ik stuurde een berichtje en zei dat ik gewoon geen zin heb in de groepsles en liever wacht tot privéles weer beschikbaar is. Meteen voelde ik de opluchting.
Gewoon eerlijk zijn is bevrijdend. Je ziet ook dat het niet altijd makkelijk is en dat overtuigingen je gevangen houden in je eigen denken. Of ik wel of niet naar de groepsles ga, is voor mij niet emotioneel beladen. Ik lig er niet wakker van. En toch valt het niet mee om eerlijk te zijn naar mezelf en dus ook naar de ander. Bij zaken die wel emotioneel beladen zijn, is het lastiger. Dan werkt eerst er over schrijven beter. Doordat je uiting geeft aan je emoties, schep je afstand. Dat maakt dat je er op een andere manier naar kijkt en betere keuzes kan maken.
Dus wat doe jij als je de volgende keer gewoon geen zin hebt? Ben je er eerlijk over?
Kwalisite