Dat antwoord gaf ik meer dan tien jaar geleden niet, toen mijn leidinggevende mijn verzoek om vier dagen te werken afwees. Dat was niet mogelijk in mijn functie als marketing manager. Zij had geen zin om bij het plannen van afspraken na te moeten denken welke dag het was om te bepalen of ik wel of niet aanwezig was. Bovendien zou het precedent werking hebben.
Het hebben van geen ambitie was het ergste wat je tegen mij kon zeggen. Zeker toen die leidinggevende ook nog het doemscenario schetste van mij als alleenstaande moeder met drie kinderen in een sociale woningbouwflat. Toen gierde de angst door mijn lijf. Want afhankelijk zijn van een man met wie je in een liefdeloos huwelijk zat en financieel niet in staat zijn voor jezelf en je eigen kinderen te zorgen, dat moest ten alle tijden voorkomen worden. Het had zich eerder in mijn familiegeschiedenis afgespeeld, dus ik was gewaarschuwd.
De coronacrisis moest er aan te pas komen om mij te laten inzien dat ik geen ambitie heb. Tenminste niet op carrièrevlak. Ik heb jarenlang in de ontkenningsfase gezeten, want een succesvolle carrière in loondienst of als ondernemer dat was voor het hoogst haalbare. In mijn gedachten moest alles daarvoor wijken en ik was er altijd mee bezig. De praktijk was echter anders. Een business coach waar ik een paar jaar geleden naar toe ging, zei het goed: ‘Wil jij het wel echt?’ Ook toen moest ik er over nadenken, uiteindelijk kwam ik terug met een ja. De praktijk wees anders uit. Ik hield het drie maanden vol om op de top van mijn kunnen te ondernemen, daarna hield ik het voor gezien.
Mijn drive was er niet. Ik wilde niet kost wat kost een topondernemer worden of zijn. Ik had het carrièrepad al eerder bewandeld. Ik was op mijn 30e marketing manager, gaf leiding aan het marketing- en productontwikkelingsteam en ik was management team-lid. Ik had die carrière en het was me heel makkelijk af gegaan. Zoals eigenlijk alles mij altijd voor de wind ging. Al zag ik dat toen niet zo. Ik was een jaar eerder pas dat bedrijf binnen komen wandelen, ze vroegen mij waar ik over vijf jaar wilde staan en een jaar later zat ik er. En ik vond dat maar normaal. Ik dacht dat het zo bij iedereen ging.
Als dertiger zat ik zaterdag vaak op de bank (uiteraard had ik toen nog geen kinderen) en zocht ik al mijmerend antwoord op de vraag: is dit alles? Dagboeken vol geschreven, nooit een antwoord gevonden. Tot ik moeder werd en het antwoord kreeg: dit is niet alles. Er is meer. Voor het eerst ervaarde ik wat zuivere liefde is. En voor het eerst voelde ik wat ‘van betekenis zijn’ nu echt inhoudt.
De jaren daarna ging ik mijn hart en hoofd samen gebruiken. Ik luisterde meer naar mijn gevoel en kwam van daaruit in actie. Ik ging werk doen waar ik vreugde uithaalde: startte een online schrijfcommunity, hielp ondernemers met hun verhaal, schreef een roman. Allemaal dingen die ik met plezier deed, waar ik goed in was en waar ik geld mee verdiende. Ik kon tevreden zijn.
Waarom was ik dat dan niet? Omdat ik nog steeds het zinnetje: ‘heb jij dan geen ambitie?’ in mijn hoofd had. Ik was nog niet succesvol genoeg. Ik had nog niet genoeg omzet. Mijn boek was geen bestseller en mijn community kende geen landelijke bekendheid. Het was allemaal niet goed genoeg, niet carrière-waardig.
Toen zaten we ineens met z’n allen aan huis gekluisterd door het coronavirus. Ik vond het eigenlijk best fijn. Al vind ik dat ook wat beschamend om te zeggen. Toch is het zo. Ik heb het prima naar mijn zin. Ik heb de tijd genomen om boeken te lezen. Moestuin aangelegd en ik heb bijna elke dag geschreven aan iets wat misschien wel een nieuw boek wordt. Ik heb lang geroepen dat ik verlang naar een eenvoudig leven. En nu is het er gewoon. Ik houd ervan. Ik hoef de wereld niet over. Ik wil geen topondernemer zijn. Ik wil een gewone ondernemer zijn die plezier heeft en plezier brengt en daar geld meeverdient. En het mooie is: dat ben ik al.
Kwalisite