Ik zit in de tuin. De zon schijnt, het is zomer. Ik heb plotseling even wat tijd voor mezelf. Giorgia was heel vroeg wakker en ligt nu te slapen op de bank. Terwijl ik geniet in de zon, een kop koffie en een zacht windje.
Ik bedenk me dat ik voor het eerst geniet van het onderweg zijn. Altijd als ik met een project bezig was of dat nu het lanceren van een nieuw product voor mijn werkgever was of het maken van een online training. Ik had altijd haast. Er was altijd te weinig tijd. Ik wilde door, ik wilde resultaat zien.
Ik vond het leuk om aan dat soort projecten te werken, maar genoot er niet echt van. Alsof het niet helemaal tot me doordrong. Alsof ik het alleen maar met een bepaald deel van mezelf deed. Met mijn hoofd waarschijnlijk. Ik deed het niet met hart en ziel.
En toch zijn er momenten dat ik onbewust koos voor het onderweg zijn. Zo rijd ik meestal binnendoor, door het buitengebied, langs akkers en bossen om vervolgens rustig achter een tractor te blijven hangen. Ik geniet van het kijken naar de huizen, de dorpspleintjes, de kerken, de winkels, de mensen. Het zorgt ervoor dat ik ontspannen op mijn bestemming kom.
Nu voor het eerst ben ik iets aan het doen waarvan ik echt geniet van het onderweg zijn. Het is als een warme zonnestralen op mijn blote armen. Als het drinken van de eerste slok van een latte macchiato die ik zelf zorgvuldig heb klaargemaakt. Het is als kijken naar mijn dochtertje die vredig ligt te slapen. Het is thuiskomen.
Geniet van het onderweg zijn dan ben je altijd thuis.
Kwalisite