Het verbaast me vaak hoe makkelijk het leven op vakantie is. Je verplaatst jezelf naar een andere plek op deze aardbol en ineens is het mogelijk om uitgebreid te lunchen. Om een avondwandeling te maken. Om een diepgaand gesprek te voeren op een plastic tuinstoel. Om een boek in een keer uit te lezen. Om vol bewondering naar prachtige natuur te kijken. Om uren over de lokale markt te slenteren.
Het stramien van het werkende leven
En altijd als ik terug ben, wil ik een beetje vakantie mee naar huis nemen. Maar zodra de school weer begint, het werkende leven wordt hervat, is het weg. Alles gaat weer in het stramien van voor de vakantie door. Sommige dagen zijn licht, maar andere dagen zijn zwaar. En vooral bij die laatste lijken de bank en de televisie ultieme verlossing. En voor ik het weet, zit ik weer vast in het stramien. Loop ik weer in de pas met de dagelijkse routine. En snak ik naar koffie om mijn hoofd helder te houden. En voel ik me gehaast, alsof er nooit genoeg uren in de dag zitten.
Het stramien doorbreken
Ik wil graag het stramien doorbreken. De sleur uit. Zo nu en dan denk ik dat daar heel wat voor nodig is. Zoals op wereldreis gaan. Of zelfs emigreren naar een ander land. Dan ben ik jaloers op mensen die dat gewoon doen. Maar ergens ook weer niet. Want ik denk dat het een extra lange vakantie is. Vroeg of laat komt het stramien van het werkende leven weer terug. En snakken ze naar de volgende uitvlucht. Om het stramien te doorbreken, moet het in het hier en nu gebeuren. In het leven van alledag.
Het moderne leven
Het moderne leven is complex. Er moet zoveel. En we willen zoveel. Er zijn hoge verwachtingen en hoge eisen. We willen hieraan voldoen. En het maakt ons niet gelukkig. Al dat streven naar meer, hoger en beter. Wanneer houdt dat op? Toen ik mijn eerste baan had, had je het gemaakt als je een laptop, mobiele telefoon en auto van de zaak had. De stagiaires die ik aannam, werkten liever een dag minder. Ze hadden al een laptop en een mobiele telefoon. Ze waren niet geïnteresseerd in de oude varianten die ze via hun werk konden krijgen. Nee, zij wilden vrijheid. Hun eigen werktijden bepalen, extra vakantiedagen om lange reizen te maken en net genoeg geld verdienen om rond te komen.
Geen ambitie
Eerlijk gezegd vond ik ze weinig ambitieus. Ik was gewend om mijn nek uit te steken; lees over te werken of in elk geval net te doen alsof om de baas te plezieren. Zij wilden alleen zichzelf plezieren, leek het. Ze deden hun werk goed, maar daar bleef het bij. Ik vroeg me zelfs af of ze wel ambitie hadden. Nu zie ik dat andere waarden in het leven hadden dan ik. Waar het mij ging om een goede baan met status, een hoog salaris en carrière maken. Kozen zij voor plezier, vrijheid en zingeving.
Simpeler leven
Misschien wisten zij al, wat ik nu pas weet. Een simpeler leven maakt gelukkiger. We weten allemaal dat het verwerven van bezittingen niet gelukkig maakt. Toch werken we er elke dag weer voor. De meeste van ons moeten werken voor hun hypotheek. Als ik wist wat ik nu weet, had ik wel drie keer nagedacht voordat ik een huis kocht. Toch kun je elke dag beginnen met een simpeler leven. Begin niet met de grote levensvragen, maar begin met kleine dingen.
Spullen
Ik begon met het verminderen van mijn spullen. En daar ben ik nog steeds mee bezig. In eerste instantie waren mijn kinderen het ‘slachtoffer’ want de bergen speelgoed werden me te veel. En dus werd er rigoureus opgeruimd. Toen ik in de gaten had dat het wel erg makkelijk is om met een ander te beginnen, nam ik mijn kledingkast onder de loep. Vuilniszakken vol gingen naar de kringloop. Het werd ’s ochtends steeds makkelijker om te bepalen wat ik aan zou doen. En zo deed ik het ook met alle tierelantijntjes die ik voor mijn interieur had opgespaard in de loop van de jaren. Het is een doorlopend proces. Maak het jezelf gemakkelijk en begin met 1 ding. Hoe meer ik ging opruimen, hoe meer ik besefte dat deze spullen een last op mijn schouders waren.
Willen en moeten
Veel dingen deed ik op de automatische piloot, omdat het zo hoort of omdat anderen iets van me verwachten. Zo werd er bijna op elke uitnodiging ingegaan, tenzij er iets anders gepland stond. Dat laatste was fijn, want zo was er een excuus. Laatst zaten we in de auto naar het zoveelste kinderfeestje. Allebei chagrijnig omdat we geen zin hadden. Waarom doen we het dan? Omdat het hoort, omdat het wordt verwacht, omdat ze ook bij ons komen? Ik besloot het niet meer te doen. Niet meer aan sociale activiteiten deel te nemen uit beleefdheid. Wie help ik daarmee? Mezelf niet, maar ook anderen niet. Hoe zou jij het vinden als er mensen op je feestje komen omdat ze zich verplicht voelen? Een goede oefening is om twee vellen te pakken. Op het ene vel schrijf je wat je afgelopen week allemaal hebt gedaan. En op het andere vel schrijf je wat je afgelopen week allemaal had willen doen. Heb de moed om minder te moeten.
Rust als dagelijkse routine
In plaats van druk,druk,druk beveel ik rust, rust, rust aan. Probeer zoveel mogelijk rustmomenten in te bouwen gedurende de dag. Als ik van mijn werk kwam, zette ik mijn tas in de gang. Ik deed mijn schoenen uit en liep linea recta door naar de keuken. Ik ging meteen koken om vervolgens met z’n allen te eten en daarna alles weer vlug op te ruimen, om vervolgens de kinderen in bad te doen, in bed te leggen om daarna te genieten van mijn uitgestelde rust. Als je uit je werk komt en je ‘moet’ koken, kun je ook eerst – al is het maar 5 minuten – aan de keukentafel gaan zitten. Even de dag laten zakken om energie op te doen voor je volgende activiteit.
Je hoeft niet in een week je hele leven om te gooien. Maak je leven stapje voor stapje simpeler. Begin met kleine stapjes. Elke stap die je zet is er een in de goede richting.
Kwalisite