Gekozen voor het moederschap?

Twee weken geleden publiceerde ik deze blog; ‘Mijn droombaan is moeder’. Ik kreeg veel reacties op Facebook en wonderbaarlijk veel op Linkedin. Positieve nog wel. Alles behalve wat ik had verwacht.

Er gebeurde twee dingen.

Ten eerste had ik verwacht dat ik negatieve reacties zou krijgen. Daarom duurde het ook zo lang voordat ik het stuk durfde te plaatsen. Ik had reacties als ‘jij hebt makkelijk praten, sommige mensen moeten fulltime werken voor de hypotheek of ze nu willen of niet.’ ‘Wat een luxepaard ben jij.’ ‘Net of het moederschap zaligmakend is.’ ‘Je bent gewoon ontzettend lui. En niet meer dan dat.’

Deze reacties bleven uit. En weet je, stiekem had ik erop gehoopt. Ik had gehoopt dat anderen tegen mij zouden zeggen wat ik voortdurend tegen mezelf zei. Als een rechtvaardiging. Als anderen het ook vinden, zal het wel waar zijn.

En dat had te maken met het tweede dat er gebeurde. In plaats van echt dankbaar te zijn voor de complimenten die ik kreeg, nam ik ze niet echt in ontvangst. Ik schoot meteen weer in mijn oude patroon. Ik kreeg gedachten als ‘ik heb het helemaal verkeerd opgeschreven, nu denken ze dat ik thuisblijfmoeder ben.‘ ‘Nu krijg ik nooit meer opdrachten en verdien ik geen cent meer.’ ‘Als mijn twee nieuwe opdrachtgevers dit maar niet lezen.’ ‘Waarom heb ik dit gedaan?’

Dat laatste is misschien wel een goede vraag. Waarom heb ik dat stuk geschreven? Omdat ik me schaamde. Ik schaamde me ervoor dat ik plezier in het moederschap heb. Ik schaamde me ervoor dat er een deel van mij is dat het prima vindt om appeltaart te bakken met de kinderen, om met ze door de bossen te struinen en om samen voor de televisie te hangen. Dat was precies het deel van mezelf dat er niet mocht zijn. Het deel dat ik de kop wilde indrukken. Het deel waar ik vanaf wilde. Want wat ik wilde was een sterke, onafhankelijke vrouw zijn. Zoals ‘de meid die op de toekomst is voorbereid’ uit het jaren 80 spotje uit mijn jeugd. Een fabulous business woman. Dat wilde ik zijn. Grappig genoeg was het eerst fabulous business mom. Maar toen besloot ik dat ik van het ‘mom’ af moest en maakte er ‘woman’ van.

Ik herkende mijn patroon door de weerstand die ik voelde. Als mensen schreven dat ik ‘gekozen had voor het moederschap’,  werd er iets in mij geraakt. Ik wilde in de verdediging schieten. ‘Ik werk nog wel, hoor.’ En: ‘ik verdien nu meer dan een parttime baan in loondienst.’ Dat soort dingen. Maar ze hebben gelijk. Ik heb gekozen voor het moederschap. Het moederschap als een deel van wie ik ben.

Nog steeds beklemt het mijn keel. Net alsof ik het niet mag uitspreken. Hoe vaker ik het doe, hoe minder het wordt. Accepteren doe je niet met een paar woorden uitspreken. Accepteren is een proces en het uitspreken is misschien wel de eerste stap.