Financieel onafhankelijk

Ik moet financieel onafhankelijk zijn is een overtuiging. Het is iets dat ik heel belangrijk vind. En toch is het ook een overtuiging die ervoor zorgt dat ik de wereld via het kader van ‘financieel onafhankelijk moeten zijn’ bekijk.

En een kader schept altijd beperkingen. Door deze overtuiging zie ik niet wat er mogelijk is als ik deze overtuiging niet zo hebben. Maar ja, ik heb deze overtuiging niet voor niets. Ik heb het geleerd van mijn moeder, die zelf ook altijd gewerkt heeft. Ik heb het te horen gekregen van de overheid die in de jaren 80 meisjes stimuleerden te studeren met hun campagne ‘een slimme meid is op de toekomst voorbereid’. Ik heb het te horen gekregen van mijn vrouwelijke leidinggevende ‘pas op dat je niet met twee kinderen in de bijstand belandt’. Ik zie het bij mede-ondernemers ‘meer impact, meer verdienen.’

Het lijkt alsof ik er niet om heen kan om financieel onafhankelijk te zijn. Alsof het echt moet. Daarom is het ook een hardnekkige overtuiging geworden. En rationeel kan ik geen argument bedenken om het niet financieel onafhankelijk te zijn.

Maar toen kwam dat verlangen naar boven borrelen; een boek schrijven. Ik begon nog ambitieus. Ik zou mijn boek binnen een halfjaar op de markt brengen, het zou een non-fictieboek worden dat zou bijdragen aan mijn ‘expertstatus’ en ik zou een marketingproject ernaast blijven doen. Op deze manier zou ik slechts een halfjaar financieel afhankelijk zijn van mijn partner. En daarna zou ik er weer volle bak tegenaan kunnen om mijn status van financieel onafhankelijke vrouw weer op te pakken.

Het liep anders. En het financieel onafhankelijk willen zijn zorgde ervoor dat ik opdrachten aannam waarvan ik wist dat ik ze niet leuk vond. Het zorgde ervoor dat ik mezelf ging dwingen. Dat ik de lat weer heel hoog ging leggen. Ik beet mijn tanden erin vast. Net zo lang tot mijn kiezen pijn begonnen te doen en ik los moest laten.

Al die tijd dat ik me druk maakte dat ik niet financieel onafhankelijk was, bleef ik gewoon geld verdienen. Er kwam altijd wel iets op mijn pad, soms uit onverwachte hoek zoals een belastingteruggave. En alles waar ik bang voor was is niet gebeurd: mijn man is er niet vandoor gegaan met een nanny (niet dat ik weet tenminste), we hebben ons huis niet hoeven te verkopen, ik heb genoeg te eten gehad, ik heb zelfs kleding kunnen kopen, mijn kinderen zijn niets te kort gekomen, we zijn op vakantie geweest. Alles is gewoon doorgegaan.

In plaats van dankbaar te zijn, was ik boos. Ik was boos op mezelf omdat ik zo’n vrouw was die profiteerde van het geld van haar man (weer een overtuiging), een vrouw die een lui luxe leventje leidde (weer een overtuiging), een vrouw die niets met haar studie deed (weer een overtuiging). Al die tijd gaf ik mezelf op mijn kop, terwijl ik er ook voor had kunnen kiezen om dankbaar te zijn.

Dankbaar dat ik de kans heb gekregen om een boek te schrijven. Dankbaar dat ik mijn kinderen kan ophalen van school. Dankbaar dat mijn partner graag werkt in zijn twee bedrijven. Dankbaar voor het fijne huis waar ik in woon. Dankbaar dat ik voor het eerst iets heb gedaan wat mij intens vreugde bood zonder dat er een (financieel) resultaat was. Dankbaar dat ik mijn verhaal naar buiten heb gebracht en daarmee anderen inspireer hetzelfde te doen.

Er is altijd een keuze.

Ik heb gevochten als een leeuwin om mijn status van financieel onafhankelijk vrouw te beschermen. Een overtuiging is een gevangenis. En in de gevangenis ervaar je geen vrijheid. Wat zou je doen als je de sleutel had van de gevangenisdeur? Als je gewoon naar buiten kon lopen? Dat kun je doen als je bereid bent je overtuigingen los te laten.