Ik was nog geen tien jaar oud, toen mijn moeder zei: ‘Ach meisje, jij hebt geen zorgen. Als je groot bent, dan weet je pas wat zorgen zijn.’ Ik was het er niet mee eens. Ik had wel zorgen. Mijn benen zagen er dik uit in de blauw turnlegging. Ik mocht ’s avonds in bed niet meer met mijn Barbie’s spelen. En ik droomde vaak dat ik mijn moeder kwijtraakte in de winkel.
Toen ik een tiener was, keek ik vaak met weemoed terug naar mijn kindertijd. Wat had ik het toen toch goed. Zo vrij en onbevangen zou ik nooit meer zijn. Mijn dagen zaten vol met school, huiswerk en sporten. De tijd van spelen en plezier maken was definitief voorbij.
Als twintiger keek ik niet terug naar mijn tienertijd. Ik was blij dat ik verlost was van de middelbare school. Ik studeerde en had het naar mijn zin. Na mijn afstuderen vond ik snel een baan en toen ik eenmaal werkte vond ik het jammer dat het studeren zo snel voorbij was gegaan. Dat ik in een ruk was doorgegaan, altijd het braafste meisje van de klas. Toen ik eenmaal werkte, voelde ik me gevangen. Nu begon het serieuze leven.
Nu als dertiger en moeder van twee kinderen, kijk ik vaak met weemoed terug naar de tijd als twintiger. Dat ik zomaar de deur uit kon gaan om te doen en laten wat ik wilde. Ruimte voor spontane etentjes. Zomaar een weekendje weg gaan. Op een doordeweekse avond naar de bioscoop. Toen zag ik de waarde er niet van in. Ik was alleen maar bezig met carrière maken en met de toekomst, die nu werkelijkheid is.
Na twee kinderen realiseer ik me dat mijn lijf blijvend veranderd is. Als ik nu terugkijk naar oude vakantiefoto’s, zie ik een strak lijf, een gezicht zonder lijntjes bij mijn ogen. Ik snap niet waarom ik toen zo onzeker was en mijn buik inhield als ik op het strand zat.
Ik weet zeker dat ik als veertiger terug zal kijken op deze tijd en zal denken waarom ik zo druk bezig was met iemand te zijn. Een verschil te maken. Terwijl ik alles wat ik belangrijk vind al heb. En waarom ik niet gewoon kan genieten van mijn fijne huis, mijn man, mijn kinderen, mijn werk, van het dagelijks leven.
The days are long, but the years are short- Gretchen Rubin
Misschien is het niet nodig om eeuwig ontevreden te zijn. Misschien mag ik dankbaar zijn. Gewoon nu. Als ik geniet van het moment, heb ik geen zorgen. Ook niet als ik later groot ben.