Toen ik zelf nog als leidinggevende werkte, was ik gefascineerd door het leiderschap van Ricardo Semler
Een Braziliaanse ondernemer die vindt dat mensen niet moeten werken om geld te verdienen, maar om zich goed te voelen. In zijn bedrijf laat hij zijn personeel alles bepalen. Van werktijden tot salaris.
Wat me aansprak was de vrijheid om te bepalen wat je zelfde wilde doen. En de mogelijkheid voor mensen om te werken vanuit hun talent en niet vanuit een hokje dat functiebeschrijving heet. In de hiërarchische organisatie waar ik zat, kwam ik daar niet erg ver mee. En ik stopte het idee in mijn denkbeeldige hokje: naïeve ideeën.
Toen ik moeder werd, raakte ik helemaal verstrikt in het werk-moederschap verhaal. Enerzijds was ik een ambitieuze carrièrevrouw en anderzijds een moederkloek. Ik zat in een spagaat. En als je hier al langer mee leest, weet je er alles van. (zo niet, dit is een korte samenvatting.
Nu ben ik het laatste jaar steeds meer bezig om naar mezelf te luisteren en niet naar wat de maatschappij ons opdraagt. En het leuke daarvan is, dat je er meer afstand van voelt. Je kan beter observeren wat er gebeurt. Zo moeten we allemaal zoveel mogelijk aan het werk zijn. Maar waarom eigenlijk? Om meer te uit te geven? Om de economie te laten groeien? Om grotere huizen te kopen? Om duurdere auto’s te kunnen rijden? Om meer kleding te kunnen kopen? Om nog vaker op vakantie te gaan?
En dan die discussie over vrouwelijk leiderschap. Ik was ooit leidinggevende. Ik had een plek in het Management Team naast de mannen. Ik haalde het landelijk gemiddelde omhoog. Maar ik ben blij dat ik er weg ben. En ik ga er ook nooit meer terug. En dat blijkt iets om je voor te schamen. En er was een moment (lees: heel veel momenten) dat ik me er ook voor schaamde. Dat ik het gevoel had dat ik niet voldeed. Dat ik er met de pet na gooide.
En toen deed ik mijn naïeve hokje weer open en kwam Ricardo Semler eruit. Bij het zoeken naar artikelen over vrouwelijk leiderschap, stuitte ik op dit interview uit 2006.
De leiderschapsexpert Warren Bennis vindt dat vrouwen de leiders moeten zijn in de 21ste eeuw omdat zij minder hiërarchisch zijn dan mannen.
“Tot nu toe is leiderschap in de meeste organisaties inderdaad een kwestie van testosteron. Hoe meer je daarvan hebt des te groter is de kans dat je in de top terechtkomt. Er wordt een zekere mate van Rücksichtslosigkeit van je verwacht. De reden waarom er zo weinig vrouwen in topmanagementposities zitten is dat vrouwen slimmer zijn dan mannen en helemaal geen zin hebben in de rat race en het opgeven van een privé-leven. Daar hebben ze groot gelijk in. Zij zijn emotioneel meer intelligent. Met een privé helikopter rond worden gevlogen is misschien even leuk, maar om daarvoor je kinderen nooit te zien? Het is erg jammer dat al die getalenteerde, emotioneel intelligente vrouwen zo weinig aan de bak komen.” (bron: MT.nl / april 2006)
Niet veel later las ik in een boek over het vereenvoudigen van je leven het volgende: ‘Voor mij als niet-ouder is het heel makkelijk om de drukte van alledag in perspectief te plaatsen: jouw kinderen zijn op dit moment het belangrijkste in je leven.’
Het is niet voor niets dat we zoveel frustratie rondom dit onderwerp voelen. De balans is doorgeslagen naar te veel mannelijke waarden. Het is tijd om de balans te herstellen. Het is tijd voor vrouwen om te vertrouwen op zichzelf. En niet te willen voldoen aan het beeld dat de maatschappij voor ze heeft bedacht. Neem je vrijheid en ga werk doen waar jij je goed bij voelt.
Kwalisite