Een persoonlijk bericht

De laatste maand van het jaar. Een zin van Gretchen Rubin die precies dat juiste gevoel omschrijft, gaat als volgt: the days are long, but the years are short. Precies dat gevoel van weer een jaar verder zijn. De afgelopen weken had ik het te druk om daar bij stil te staan. Ik was vooral buiten tussen de kerstbomen. Een beetje te druk, want ’s avonds kwam er niet veel meer uit mijn handen. Feestjes werden afgezegd en het enige wat ik wilde was op de bank zitten om bij te komen. En dat zal de komende week ook nog wel zo zijn. Daarna wordt het rustiger en heb ik de tijd om stil te staan en even terug te kijken op afgelopen jaar en wat er gebeurd is en wat ik daar eigenlijk van vindt of bij voel.

The days are long, but the years are short

Tijdens dat zitten op de bank kwam ik tijdens het scrollen op Instagram uit op een blog van de Zweedse Clara (aanrader als je van kerst houdt, dit is haar blog. Ik vond het heerlijk om haar blog te lezen (in het Engels natuurlijk). Uiteraard trok het nostalgische kerstgevoel mij, maar het was meer dan dat. Ik zag dat ze al sinds 2006 deze blog had en dacht eraan dat ik zelf in 2010 begon met bloggen. En zo keek ik tussen het tellen van de kerstbomen door terug op mijn hele bloggeschiedenis.

In 2010 schreef ik mijn eerste blogbericht onder de naam de wereld van Eva. Over de avonturen van een dertiger. Ikzelf natuurlijk. Daarna schreef ik over marketing, ondernemerschap onder de naam marketing met een missie. Weer later begon ik te schrijven over werk en moederschap, onder de naam mama in spagaat. Toen probeerde ik die twee te combineren, eerst onder de naam fabulous business mom en later werd het fabulous business woman. Daarna kwam er een roman over het thema moederwond. Het schrijven van mijn verhaal, ervaarde ik als helend en dat trok toen mijn aandacht. Vervolgens ging ik daar weer over schrijven. Inmiddels verzon ik geen namen meer en schreef ik blogs onder mijn eigen naam. Tot net voor de zomer van afgelopen jaar. Toen kwam Labyrint ineens naar boven.

Misschien is dat wel een overkoepelende naam. Een labyrint loop je om naar binnen te keren, om antwoord te vinden op een vraag van binnenuit. Uiteindelijk ga je ook weer naar buiten.

Alsof alleen ‘de betere’ versie van mezelf gezien mag worden en de rest moet worden uitgewist.

Toen ik de blog van de Zweedse las en haar archief vanaf 2006 zag staan, realiseerde ik mij dat ik mijn oude werk verstop. Alsof alleen ‘de betere’ versie van mezelf gezien mag worden en de rest moet worden uitgewist. Gek genoeg maakte het me ook ineens heel trots. Ik schrijf al 13 jaar en dat hoef ik niet te verstoppen, maar ga ik laten zien. Al mijn berichten uit het verleden ga ik in een archief zetten.

Ik vond het bloggen nooit ‘echt schrijven.’ Ik lach er zelf om terwijl ik dit op schrijf. Ergens had ik het idee dat het een inferieure stijl van schrijven is. Maar het is een stijl die me aan het hart ligt. Ik schrijf immers al vanaf mijn 7^e jaar in dagboeken, ik kan niet anders. Ik houd ervan om blogs te lezen, om een kijkje in het leven en de gedachtewereld van een ander te krijgen en ik houd ervan om op die manier te schrijven.

Ik hoef dingen uit het verleden niet te verstoppen, alsof je je eigen wortels afknipt en denkt dat je dan nog kunt groeien.

Ik realiseerde me ook dat ik altijd heel kritisch ben op wat ik schrijf. Het is nooit goed genoeg. En daarom moet wat ik eerder heb gemaakt altijd zorgvuldig worden uitgegumd. Zodat ik opnieuw kan schrijven. Dat alleen de ‘betere versie’ van mezelf aan het woord mag en zichtbaar mag zijn. Maar die ‘betere versie’ bestaat alleen omwille van de andere versies. En dat mag ik me best realiseren.

De komende 10 dagen ga ik kerstbomen verkopen en daarna ga ik mijn archief terugzoeken en online zetten. En ik kom nog met een yulejournal. Tussen kerst en oud & nieuw, terugkijken, vooruitkijken en ontdekken wat er in het nieuwe jaar wil ontkiemen.

Als nieuwsbrieflezer ontvang je het yulejournal vanzelf. Ik wens je een mooie start van december.