Op een ochtend in september zag ik de zon door de mist schijnen terwijl ik mijn kinderen naar school bracht. Ik besloot niet rechtstreeks naar huis te gaan, maar een blokje om te lopen zodat ik nog even van het mooie uitzicht kon genieten.
Ik liep naar het bruggetje waar de weilanden zijn en zag hoe de mist laag hing over de velden met daarboven het ochtendzonlicht. Ik pakte meteen mijn telefoon uit mijn tas. Een voorbijkomende fietser zei: ‘Niet alleen foto’s maken ook genieten, he!’ Dat was raak. Want terwijl ik mijn telefoon pakte dacht ik meteen aan het delen van de foto’s op Instagram.
Vervolgens vroeg ik mezelf af voor wie ik daar eigenlijk liep. Voor mezelf om echt te genieten van het uitzicht of voor mijn volgers op Instagram. Het laatste vond ik wat belachelijk klinken. Toch kon ik niet ontkennen dat het een rol speelde. Ik realiseerde me hoe vaak het leven draait om iets aan een ander te laten zien. Hoe vaak het schreeuwt: kijk mij! Moet je dit zien! Fantastisch!
Dat je bezig bent met een persoon zijn aan de buitenkant en dat je een persoon bent aan de binnenkant. Dat het schakelen is tussen die twee. Dat is vermoeiend. Als ik bezig ben met Instagram, dan ben ik bezig met de persoon aan de buitenkant. Dan denk ik na over de beste versie van mezelf. Dan denk ik na over hoe ik over kom. Dan ga ik dingen doen om foto’s te kunnen maken voor op Instagram: een instagramleven.
De meeste mensen zullen zeggen dat dit niet voor hen geldt. Dat zei ik ook. Want ontkennen is fijn, dan hoef je er niets mee. Nu ik het niet meer ontken, kan ik kiezen. Ik kan kiezen om foto’s voor Instagram te maken omdat ik dat wil. En ik kan kiezen om het niet te doen, omdat ik op dat moment niet met Instagram bezig wil zijn. Ik kan er voor kiezen om 1 keer per dag te kijken en te reageren. Of ik kan er voor kiezen om dat de hele dag door te doen.
Als je eerlijk bent naar jezelf, dan heb je wat te kiezen.
Kwalisite